James Holden – The Inheritors

“In haar roman Orlando ontvouwt Virginia Woolf een theorie over de samenhang tussen klimaatveranderingen en maatschappelijke veranderingen. Volgens Woolf is door de eeuwen heen de cultuur tegelijk met het weer veranderd: werd het weer stormachtiger, dan werden ook de moraal en de kunst uitgesprokener. Bond het weer in, dan ontstonden er op hetzelfde moment nuances in de maatschappelijke overtuigingen.” De voorgaande zinnen komen uit een column van Maxim Februari, maar muzikaal vindt er volgens mij momenteel ook een klimaatverandering plaats. Ik vind 2013 tot nu toe een buitengewoon geslaagd muziekjaar. Je kunt van allerlei nieuwe platen (denk aan Kanye West, Queens of the Stone Age maar zelfs Anouk) zeggen wat je wil, maar opvallend veel ervan vormen wel op hun eigen manier een nieuwe, interessante wending die je niet had kunnen zien aankomen. Er is weer wat te doen in muziekland, zeg maar. Dat geldt ook voor het album The Inheritors van James Holden, de stichter van het platenlabel Border Community (met artiesten als Nathan Fake en Luke Abbott), die zich in de zeven jaar sinds mijn vorige recensie zich vooral op de achtergrond heeft gehouden. Holden heeft een brede smaak en gaat bij zijn zeldzame optredens als club-dj graag de kosmische kant uit. Wat dat betekent? Nou, zijn gratis Resident Advisor 367-podcast gaf al een voorproefje. Repetitieve, gekke muziekpatronen in allerlei stijlen op de vreemdste instrumenten. Waar The Idiots Are Winning nog redelijk elektronisch klonk, is The Inheritors wat organischer, zoals ook Trentemöller probeerde, maar dan zonder vocals en zonder die Bonobo-achtige dameslounge. Dit is minimal techno zonder de techno: de ene keer klinkt het als een mengeling van Afrikaanse drums met wat subtiele effecten, dan weer bijna als latin, dan weer spookachtig industrial. Spotify heeft sinds kort zo’n “probeerknop” waarbij je een fragment van een liedje kunt horen zolang je je muisknop ingedrukt houdt, nou, daarmee krijg je dus precies géén indruk van James Holden. (Tenzij je als een debiel die muisknop blijft indrukken natuurlijk.) Eén vaste klankkleur kiest Holden niet. Het gaat alle kanten op, veel tracks klokken over de vijf minuten, de climaxen zijn te subtiel om meteen te horen, hapklare singles zijn er niet; The Inheritors is geen makkelijke plaat. Maar zolang je de moeite doet om geconcentreerd te blijven luisteren, heeft Holden een prachtig verhaal te vertellen. “Gone Feral” en “The Inheritors” zijn de meest toegankelijke, Four Tet- of Clark-achtige tracks. “Blackpool Late Eighties” is de “The Idiot” dit keer. Een track als “Sky Burial” bevat op het eerste gehoor onuitstaanbare noise, totdat je beseft hoe knap en uniek Holden eigenlijk met het geluid speelt. In “Inter-City 125” leidt een soort tikkende stopwatch je door de klanken, die nergens zo saai worden dat je ze ‘soundscapes’ zou noemen. Er zit niks anders op dan overgave.

mij=Border Community