De Australiër Jarrod Quarrell pielt zich suf. Hij knutselde met Lost Animal een prachtplaat in elkaar. Een laidback, jazzy soulplaat met uitstapjes naar doo-wop, triphop, calypso en brass. Tot zoveer de eerste vijf songs. Quarrell lijkt zich te vergalopperen. Als elektronica-techneut haalt hij alles uit zijn beatbox en synthesizer. Niets is te gek. Je krijgt zelfs inspiratie om oude Willy De Ville-platen te voorzien van een moderne breakbeat. Je gaat door de man op zoek naar hoe cool de platen van Edwyn Collins ook alweer waren. Werkelijk, de man is niets te dol. En dan zet opeens het gezeur in. Vanaf de titelsong sneert, zeurt en tergt Jarrod als een klagende Joodse troubadour. Dan lijkt hij levensmoe, dan klinkt Ex Tropical hartstikke grijs en bewolkt en gaat deze plaat op de zenuwen werken. Dan mag je dat een knipoog noemen naar grote meesters zoals Leonard Cohen of Tom Verlaine. Ik vind het misplaatst in tijd, genre en medium. Ik heb geen zin om het verongelijkte geraaskal in mineur aan te horen van een kerel die eigenlijk helemaal niet levensmoe is maar gewoon om aandacht is verlegen. Aan dat soort kinderachtig gedram heb ik een broertje dood. Zonde, want de eerst songs van dit album zijn zeer de moeite waard.
mij=Hardly Art
4 reacties