Bij de sociale media hoort voor mij ook Wordfeud. Bij een taal- en puzzelgek is een verslaving aan dat spelletje niet verrassend (en noemt u het alstublieft Wurdfjoed, zoals de Engelse uitspraak hoort te zijn), maar bij de vijftien tot vijfentwintig spelletjes die ik doorgaans heb lopen zitten er een aantal bij met mensen waar ik al maanden of zelfs meer dan een jaar speel. Dan meld je wel eens wat via de chatfunctie en soms leidt dat tot verrassingen. Zoals de dame die tegelijkertijd met mij zat te wachten op de luxe editie van Marillion’s Sounds That Can’t Be Made en die een echte Marillionista bleek. Meestal weet ik al wat er op uitkomen staat, maar zij wees me op een nieuwe release die mij ontgaan was, Sound Of Contacts Dimensionaut. Dat bleek een verrekte fijne tip. Sound Of Contact is de band van Simon Collins, zoon van Phil inderdaad. Maar waar ik papa Phil leuke video’s vond maken bij steeds minder interessante muziek, is zoonlief – ook drummer én zanger – nog een progger in hart en nieren. Na drie solo-albums begon Simon Collins Sound Of Contact met toetsenist Dave Kerzner (Sonic Reality, Kevin Gilbert) en gitarist/bassist Matt Dorsey, in de studio bijgestaan door Kelly Nordstrom en live aangevuld met een aantal anderen. De stem van Simon Collins is wel enigszins vergelijkbaar met het wat geknepen geluid van zijn vader, maar hij is zeker geen kopie. Muzikaal houdt Dimensionaut het midden tussen pop en prog, al zullen popliefhebbers het doorgaans te uitgesponnen vinden. Proggers zullen daarentegen smullen. Het album begint met een heerlijk wervelende progsong, “Cosmic Distance Ladder”. Het verhaal van een reiziger door dimensies (een dimensionaut) spreekt me niet bijzonder aan, maar het is verpakt in geweldige songs in een gedetailleerde productie, waarbij het liedje steeds leidend is. Zelfs als er met enige regelmaat nadrukkelijk naar een climax toegewerkt wordt op een manier die we ook kennen van Neal Morse. Op “Beyond Illumination”, een song die op het randje van een rockreggae zit, is Hannah Stobart te horen, zangeres van The Wishing Tree. Afsluiter is “Möbius Slip”, bijna twintig minuten en in vier delen – hoezo prog? Het album blijft opvallend licht verteerbaar, zelfs als het in totaal op meer dan zeventig minuten klokt. En nee, je denkt niet steeds aan Phil Collins. Integendeel, ik dacht juist met enige regelmaat aan Peter Gabriel. Hoe dan ook, deze Wordfeudtip zou zo maar eens in mijn jaarlijstje kunnen belanden.
mij=Inside Out
4 reacties