Op het moment dat ik dit schrijf is de weersverwachting voor aanstaande zaterdag droog, flink wat zon en een graadje of 22. De weergoden zijn blijkbaar ook benieuwd naar de eerste editie van Roots In The Park, die zaterdag plaatsvindt.
In hartje Utrecht – het Julianapark, vlakbij station Zuilen – wordt kort voor het middaguur de aftrap gegeven voor een festival vol rootsmuziek, soul, blues en folk – kortom de perfecte muziek voor een dag ontspannen bandjes kijken. Het was al snel duidelijk dat het programma een paar echte troeven als headliners had: Beth Hart en Gov’t Mule.
Beth Hart is al jaren een vaste waarde op in het festivalcircuit, maar haar samenwerkingen met Joe Bonamassa en producer Kevin Shirley – recentelijk op het coversalbum Seesaw en op haar solo-album Bang Bang Boom Boom – hebben haar carrière een boost gegeven. Een dik verdiende boost, zoals iedereen weet die haar ooit heeft optreden. Hart is live op haar best, vandaar ook dat ze ooit haar album 37 Days bijna live opnam. Ze is volkomen op haar gemak voor een publiek en kletst de nummers vrolijk aan elkaar, maar het vuurwerk is wat het hoort te zijn – de songs. Van soul en gospel tot bluesrock, Hart en haar band leggen hun hart en ziel erin en dat hoor je.
De afsluiter van het festival is de bluesrockband Gov’t Mule (voluit: Government Mule, ook wel ‘The Mule’). De band ontstond als powertrio-project naast de Allman Brothers Band, waarin Haynes met bassist Allen Woody speelde. Aangevuld met drummer Mats Abt brachten ze in 1995 het titelloze debuut uit. De jaren erna bouwden ze een reputatie op als live-act, tot Allen Woody overleed. Bijna was dat het einde van de band, maar met een eerbetoon aan Woody, The Deep End (met gastbassisten als Cream’s Jack Bruce, The Who’s John Entwistle, Pepper Flea en en Primus’ Les Claypool werd de draad opgepakt. Deja Voodoo was een nieuwe start voor Gov’t Mule en sindsdien gaat het crescendo voor de heren. Dat ze ongeveer net zoveel live-cd’s uitbrengen als studio-albums is niet zo gek. Gov’t Mule is in de eerste plaats een live-band, zoals ze ook in Utrecht zullen laten horen.
Voor deze twee aan beurt zijn, heb je er al vijf leuke bandjes opzitten. Opener is het Nederlandse Maison du Malheur, feestelijk en jazzy rhythm and blues, met banjo en blazers en toch hip. Vervolgens brengen Moreland & Arbuckle wat meer decibellen mee met hun op blues gebaseerde Americana. Dan zijn The Epstein aan de beurt. Het zijn Engelsen, maar aan hun alt.folk hoor je dat niet. Ongetwijfeld zal ook hun fraaie nieuwe single “Calling Out Your Name” te horen zijn. De stomende soul van The Excitements en zangeres Koko-Jean Davis zullen we moeten missen. Gisteren hebben ze gecanceld. Wie er wel is, is de opmerkelijke verschijning van Ben Caplan met zijn Casual Smokers. Hij is nog jong, maar zijn enorme baard en rauwe stem maken dat je hem zo twee decennia ouder schat. Vergelijkingen met Tom Waits zijn niet van de lucht, dus u kunt iets bijzonders verwachten. De laatste band voordat Beth Hart het podium beklimt is de Otis Taylor Band. Dampende blues, met voor blues bijzondere instrumenten als banjo en viool, maar er is ook funk en gospel te horen.
Het mag duidelijk zijn: er is zaterdag geen betere plek om te vertoeven dan het Julianapark in Utrecht. Zondag volgt op File Under een je-hebt-wat-gemist-verslag voor de thuisblijvers.
4 reacties