Vorig jaar reed soundscapist Chris Watson met zijn Tren Fantasma door een imaginair Mexico. Zijn droomstaat klonk ongerept, en kwam in volle glorie verbluffend beeldend tot de luisteraar. Een heus widescreen plaatje. De Mexicaan Israel Martinez maakt ook een rondje door zijn land, maar hij ziet heel andere dingen. Ellende. De drugsoorlog heeft volgens Martinez’ liner notes een diepe crisis veroorzaakt. En wie het nieuws een beetje volgt weet dat hij gelijk heeft. (Of je volledig op nieuwsberichten af moet gaan is een tweede…) Toch lijkt The Minutes aanvankelijk even vredig als de reis van Watson. Er klingelen Panta du Prince-achtige belletjes, mensen babbelen en er zoemen insecten. Het is in de zeer spaarzame melodieën dat Martinez het ongemak verklankt. De langgerekte synths knarsen, wringen en brokkelen uiteen. Het worden zo geen gemakkelijke vijftig minuten, maar van snobistische piepknor is geen sprake. Het dichtst in de buurt van pure white noise komt nota bene een spetterende regenbui. Zo blijft de plaat een natuurlijke ervaring, waarvan het geluidsdesign voor Watson onderdoet, maar de grote lijn langer boeit.
mij=Aagoo
4 reacties