Leprous – Coal

Storm wees mij in 2011 op Bilateral van Leprous, de begeleidingsband van Ihsahn. Storm omschreef die plaat ingetogen als ‘geniaal’. Aanvankelijk was ik het met hem eens, maar gaandeweg draaide ik het album steeds minder, terwijl ik vergelijkbare albums wel veel bleef draaien. Waar Bilateral me eerste instantie wèl compleet overdonderde, ben ik na heel wat luisterbeurten van opvolger Coal nog steeds niet gegrepen. Het is in sfeer en uitwerking dan ook een volstrekt ander album. Waar Bilateral heel veel verschillende kanten liet zien, daar is Coal een donker, op heftige riffs gebouwd album. Begrijp me niet verkeerd, technisch is het nog steeds van heel hoog niveau wat ze laten horen, maar het is mij teveel tweestandenprog uit de categorie Opeth en (een deel van het oeuvre van) Devin Towsend geworden: er zijn rustige passages te horen en passages waarin heftig en nietsontziend wordt gehakt en gezaagd, met eigenlijk heel weinig ertussenin. De Dream Theater- en Pain Of Salvation-invloeden van Bilateral zijn vrijwel verdwenen ten faveure van een in eerste instantie overdonderende, maar uiteindelijk te weinig gevarieerde sound. Gecombineerd met de door ritme gedomineerde, in laagjes opgebouwde composities wordt Coal iedere keer een behoorlijke zit voor mij. Die paar keer dat de variatie er wel is, is dat te weinig om nog iets wezenlijk te veranderen aan het gevoel bij dit album. Aan de kwaliteiten van de heren is niets veranderd en vooral zanger Einar Solberg blijft een ontdekking, maar voor mij persoonlijk is de stijl van Coal een stap in de verkeerde richting. Tegelijkertijd kan ik liefhebbers van Opeth en Devin Townsend die het de vorige keer (nog) niet helemaal hun ding vonden alleen maar aanraden het album nu echt eens te gaan beluisteren.

mij=Inside Out