Ik twijfelde bij het vorige album van Long Distance Calling, maar uiteindelijk dook het gewoon op in mijn jaarlijstje. Dat moet je lang genoeg laten marineren voor de juiste smaak dus. Met deze gedachte luisterde ik naar The Flood Inside, het vierde album van de Duitsers, maar echt makkelijk was het weer niet om een uitgesproken mening te vormen. Na het vertrek van Reimut Von Bonn namen ze Martin Fischer (Pigeon Toe, Fear My Thoughts) als vaste zanger (en toetsenist) in dienst. Bijzonder voor een instrumentale band, ook al werkten ze al wel eens eerder met gastzangers. Fischer is op ‘slechts’ drie tracks te horen: “Inside The Flood”, “Tell The End” en “The Man Within”, die (mede) door de zang aan Amplifier doet denken. Maar voegt die zang echt wat toe? Soms. Zang is als een extra instrument dat hier soms past, maar op andere momenten leidt het af. Op “Welcome Change” hoor je bijvoorbeeld Vincent Cavanagh (Anathema) en Petter Carlsen als gastzangers, maar die zoete melodietjes hadden van mij best weggelaten mogen worden. Nee, de kracht van het album zit ‘m juist in de smaakvolle combinatie van instrumentale prog- en postrock. De subtiele en sfeervolle gedeeltes vloeien mooi over in de meer stuwende stukken in een prettig boeiende dynamiek. Zo vermijden ze ook de lange herhalende passages die nog wel eens op eerdere platen langskwamen. Andere smaakversterkers zijn de interessante stemsamples en effecten zoals aan het begin van “Waves”, het heerlijke (rollende) drumwerk van Janosch Rathmer, het eigenwijs geplaatste bluesgitaartje van (gastgitarist) Henrik Freischlader op “Nucleus”, de stevigere passages in “The Man Within” (met Fischer op de Hammond) en het bombastisch opgebouwde “Breaker” aan het einde van het album. Ik hou het er dus maar op dat dit gewoon een prima release is, die mogelijk nog verder rijpt in de loop van het jaar.
mij=Superball
4 reacties