In de bio wordt geprobeerd zoveel mogelijk doelgroepen binnen te harken:‘The Lone Crows combine Blues Rock, Grunge, Reggae, Heavy Metal, Psychedelic, Stoner Rock, Post Rock, and Funk, harkening back to the classic 60s and 70s Rock gods while defying all but the most abstract categorization.’ Ik heb zelden zo’n onzin gelezen. The Lone Crows doet aan retrobluesrock. Punt. En dit viertal uit Minneapolis heeft ook helemaal niet met dergelijke onzin verkocht te worden, want wát ze doen, doen ze prima. Goed, het is op dit debuut niets nieuws en ze sluiten gewoon aan achter Wolfmother en aanverwanten, maar de energie – ook in de tragere songs -, de lekker rauw gehouden productie en de prima composities leveren uiteindelijk een fijne plaat op. Typisch zo’n plaat van jonge muzikanten die met hart en ziel verknocht zijn aan de seventiesrock van Led Zeppelin en Cream. Negen tracks van samen een krappe vijftig minuten, precies goed. Met prima solo’s die het meer van melodie dan van vingervlugheid moeten hebben en waarbij zo nu en dan de herkomst van de invloeden goed te horen is. Het gitaarwerk op “Heard You Call” doet niet zo’n klein beetje aan Santana denken, “Moonshine” schrééuwt The Doors en zanger Tim Barbeau klinkt op de afsluitende blues “Running Through My Head” een paar keer verbijsterend veel als Robert Plant. Gelukkig blijft het ruimschoots aan de goede kant en wordt het nergens een X Factoract. Zeker niet. Zoals gezegd: aan alles hoor je dan de liefde voor de blues en rock diep zit. Dat het allemaal al eens eerder gedaan is, is dan niet zo belangrijk meer.
mij=World in Sound
4 reacties