Portnoyfans zijn al niet de meest genuanceerde die er te vinden zijn, en als Portnoy bij wijze van sport hun tweets vol superlatieven retweet wordt het al snel overkill. Adrenaline Mob bleek uiteindelijk in de praktijk niet het magnifieke werk wat het leek te gaan worden en na een vrij teleurstellende covers-ep, Coverta, verliet Portnoy zijn zelf samengestelde speeltje weer, blijkbaar omdat The Winery Dogs het nieuwe speeltje was. Aanvankelijk was Thin Lizzy’s John Sykes voorzien als gitarist, maar die werd in een vroeg stadium vervangen door Richie Kotzen (ex-Mr. Big). ADHD-bassist Billy Sheehan (Mr. Big) was er net als Portnoy vanaf het begin bij. Toen de cd in mijn brievenbus belandde waren mijn verwachtingen hooggespannen. En dan is het toch lullig als de cd van deze drie heren vooral de drie heren in hun kenmerkende stijlen is. Vette rock in een powertrio met een bluesy gitarist met veel soul in zijn stem, een bassist die van alles doet behalve het begeleiden van de melodie en een drummer die houdt van hard drummen vol tierelantijntjes. Uitstekend dus, maar jammer genoeg precies de optelsom van de drie uitstekende muzikanten die de heren al waren, net als bij Pinnick Gales Pridgen eerder dit jaar. Wil dat zeggen dat The Winery Dogs niet goed is dan? Integendeel, tracks als “Elevate”, “Desire” en “Time Machine” loop ik van harte mee te brullen. Ik sluit niet uit dat dit album in mijn jaarlijstje belandt, en toch stelt het me vooralsnog iets teleur. Met drie muzikanten met herkenbare stijlen verwacht je net iets meer dan dat, zelfs als dat al veel meer is dan bij het gemiddelde powertrio. 1+1+1=3, met extreem grote waarden van 1.
mij=Loud & Proud Records
4 reacties