Iedereen die wel eens een orgelconcert in een grote kerk heeft meegemaakt weet wat een overdonderende akoestische ervaring dat kan zijn. Rondzingende boventonen, massieve klanken en meer galm dan de put van Vrouw Holle. (Ik zei put.) Anna von Hausswolff bespeelt ook zo’n orgel, en dat op een indie-album; een zeldzaamheid. Met songtitels als “Funeral For My Future Children”, “Liturgy Of Light” en “No Body”, kun je wel raden dat Ceremony geen dansmuziek is geworden. De plaat komt aan als een mokerslag, en zeker op de slepende momenten is de vergelijking met Mount Eerie‘s meesterwerk Wind’s Poem gerechtvaardigd. Von Hauswolff is echter niet van de gemompelde vocalen. Ze krijst en kreunt door een track als “Deathbed”. Bloemenmeisje Kate Bush verbleekt bij deze hogepriesteres. Door de veelvuldig opduikende repetitieve orgelpatronen zullen ook liefhebbers van Philip Glass (Koyaanisqatsi!) plezier hebben. Het prachtige “Goodbye” is in die stijl een vroeg hoogtepunt. Er zijn dan zo’n twintig minuten om, en de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik daarmee volkomen voldaan was. De intensiteit van Ceremony mag dan afschrikken, de hoogtepunten reiken tot de hemel. ‘I’ve seen it all before. For a while I sleep away the horrors of the night and when I wake, I realize it’s all there.’
mij=City Slang
4 reacties