Toen Dylan‘s laatste plaat uitkwam, was er eigenlijk maar één echt punt van kritiek op dit verder bejubelde album: de spuuglelijke hoes van The Tempest zou de beroerdste uit Bob Dylan’s platengeschiedenis zijn. Niet waar, wat mij betreft. Het zelf geschilderde Self Portrait is nog lelijker. Dat is makkelijk scoren, want Self Portrait stond bekend als één van de minst goede platen van His Bobness. Het idee was om afstand te creeëren tussen hem en zijn publiek en de plaat bestaat dan ook voornamelijk uit covers. Toch was het een hitalbum. Op Another Self Portrait zijn restopnames uit die tijd te horen, uitgebracht als deel 10 van de roemruchte The Bootleg Series. En dan zijn de soms rare Nashville-arrangementen weg, en horen we een Dylan die we dertig jaar later veel vaker zouden horen: de man die zijn folkroots onderzoekt en soms stokoude liedjes nieuw leven inblaast. We horen de zoetgevooisde countryzanger van Nashville Skyline naast de zoekende folkie uit begin jaren zestig en de soulvolle countryrocker met The Band achter zich. Als we willen psychologiseren horen we ook de zanger die weg wil uit de publiciteit en zijn aura van heilige probeert af te schudden door zijn publiek op het verkeerde been te zetten. Maar bovenal horen we hoe verschrikkelijk goed hij liedjes – van hemzelf en van anderen – kan brengen. De opwinding is terecht.
En oh ja: te krijgen als dubbelcd, boxje met 4 cd’s en doos met 5 lp’s.
mij=Columbia / Sony
4 reacties