Om aan mijn recensie van Civil War te beginnen, moest ik me eerst even inluisteren in Sabaton. Vier van de heren in Civil War zaten namelijk tot 2012 in Sabaton. Zanger, tekstschrijver en componist Joakim Brodén is in Sabaton achtergebleven, maar ongetwijfeld neemt een band met vier oud-bandleden iets over. Na het beluisteren van Sabaton hoop ik dat dat niet teveel is, want Sabatons powermetal komt mij iets te dicht in de buurt van Teutoonse marsmetal en Eurovisiepowermetal. Bakken met echo, bombast to the max en marsliederen per strekkende meter. Compositorisch zit Civil War op The Killer Angels redelijk dicht bij Sabaton. De songs zijn niet subtiel en de refreinen zijn gemaakt om luid meegebruld te worden. Gelukkig heeft Civil War daarbij wel voor een meer basic geluid gekozen. De echoknop is flink teruggedraaid ten faveure van ouderwets hakken en zagen, zodat je het liedje nog hoort tussen de bombast. Zanger Nils Patrik Johansson is een echte metalzanger met power en uithalen. In de mid-tempo tracks doet hij wel wat denken aan Tony Martin (ex-Black Sabbath), in snellere tracks heeft hij een wat geknepener geluid. Hier en daar is het nog maar net zuiver, maar overtuiging is er wel. Dat de marsliederen ook bij Civil War niet verdwenen zijn is al snel te horen in “Saint Patricks Day”. Ze gooien trouwens heel wat geschiedenis en mythen door elkaar op dit album, want naast “Saint Patricks Day” zijn andere titels bijvoorbeeld “Sons Of Avalon”, “Lucifers Court”, “Brother Judas” en “Gettysburg”. Jup, ook bij Civil War is het een en al strijd en heroiek. Powermetal is nu eenmaal een vrij beperkt genre en Civil War verandert daar niets aan. Ze doen ook niets nieuws, maar het is door de ingehoudener productie ook voor niet-diehards een album lang lekker. Hakkende gitaren, een semi-sirene als zanger en drie kwartier lekker meebrullen. Civil War wordt een blijvertje.
mij=Despotz
4 reacties