Aanvankelijk zat ik me kapot te ergeren aan het debuut van de Londense dubsteppers Cloud Boat. Het tweetal kloont James Blake beter dan de slimste embryo splitsende wetenschappers het ooit voor elkaar zouden krijgen. De beats, de diepe bassen, dezelfde emoties, en bovenal, precies dezelfde larmoyant trillende vocalen. Als men in interlude “You Find Me” dan ook nog identieke stem-manipulatie trucjes begint uit te halen heb ik helemaal de neiging de cd zo snel mogelijk uit het raam te kieperen. Ik bleef echter luisteren. De plicht roept, zullen we maar zeggen. En na een weekje moet ik toegeven dat de plaat toch wel iets heeft. Zo begon het te dagen dat Cloud Boat in elk geval een échte zanger aan boord heeft. De man doet niet alsof hij soul heeft, hij heeft het. Bovendien voegt de groep één element toe aan Blake’s recept. Prominente post-rock-gitaren. Wie zich daarop kan focussen hoort eigenlijk best een lekker plaatje. De jongens moeten maar eens voortbouwen op het drieluik “Godhead” en “Pink Grin I & II”. Daar vinden ze al pingelend plots een eigen ruimte, en nog behoorlijk radicaal ook.
mij=Apollo/Bertus
4 reacties