Soms vraag ik me weleens af hoe het toch mogelijk is dat sommige artiesten relatief onbekend zijn en blijven. De Amerikaanse zangeres Neko Case is zo iemand. Ze heeft een krachtige en prachtig heldere stem en goede liedjes, die ze zowel solo als met haar band The New Pornographers vertolkt. En toch kent slechts een enkeling haar naam. Haar voorlaatste album Middle Cyclone uit 2009 was haar succesvolste tot nu toe. Ik geloof dat haar nieuwe en zesde album The Worse Things Get, The Harder I Fight, The Harder I Fight, The More I Love You dit gaat overtreffen. Een album met zo’n lange en zware titel, daar moet een reden voor zijn. In de vier jaar die tussen deze twee albums liggen verloor Case verschillende dierbaren, waaronder haar beide ouders. Een gelukkige jeugd heeft ze nooit gehad want naar eigen zeggen hebben haar ouders haar nooit gewild. Neko Case raakte na deze opeenvolgende tegenslagen in een diepe depressie waaruit ze heel langzaamaan weer opkrabbelde. Deze worsteling is te horen op The Worse Things Get…. Haar songs zijn directer en persoonlijker dan ooit en het geluid is bij tijd en wijle vol en pompeus zodat het wel aan moét komen. En dat doet het. Songs over de zwarte periode, het hardst in “Nearly Midnight, Honolulu”, waarin Case zingt over een moeder die haar kind toesnauwt ‘Get the fuck away from me, why don’t you ever shut up’. Het gaat over een voorval waarvan Case op straat getuige was maar wat bij Case óók hard binnenkwam als gevolg van haar eigen ellendige jeugd. Maar er zijn ook liedjes waarin er weer licht gloort aan de horizon, het mooist verwoord in “Where Did I Leave That Fire” waarin Case haar uitweg uit de depressie vindt. Neko Case heeft met haar zesde album met de onmogelijk lange titel haar meest persoonlijke, emotionele en mijns inziens beste album gemaakt. Geen music for the masses, maar wel muziek die een groter publiek kan bereiken en raken dan enkel de trouwe fans.
mij=Anti
4 reacties