Merkwaardig. Is het een misprint van de cd of heeft er iemand destijds per ongeluk op het verkeerde knopje geleund? In elk geval is het op Spotify ook te horen. Halverwege “Spotlight Kid” komt er ineens een fragment doorheen van een heel ander nummer en dat loopt tot bijna het einde door. Maar goed, Black Masquerade dus. Nadat Ritchie Blackmore ten tweeden male met slaande deuren Deep Purple verliet – de staat van oorlog tussen Gillan en Blackmore duurt nog immer voort -, startte Blackmore Rainbow weer op. Candice Night, Blackmore’s eigen Yoko One, had een auditietape ontdekt van Doogie White en die mocht als zanger zijn opwachting maken. Het album Stranger In Us All was helemaal niet slecht, maar het momentum voor Rainbow leek voorbij, terwijl Blackmore en Night tegelijkertijd al bezig waren met de folk die uiteindelijk Blackmore’s Night zou worden. In die tijd traden ze met Rainbow op voor WDR’s Rockpalast en die opnamen zijn nu officieel uitgekomen op cd en dvd. Natuurlijk ligt de nadruk op het materiaal van Stranger In Us All, maar uit elk Blackmore-tijdperk komt fijn spul langs, zoals “Spotlight Kid” en en een opgevoerde versie van “Since You’ve Been Gone” uit de poprockjaren, “Long Live Rock ‘n’ Roll”, “Man On The Silver Mountain” en “Greensleeves” uit de Dio-jaren en “Perfect Strangers” en “Burn” van Deep Purple. En The Man In Black, Ritchie Blackmore, staat strak te spelen, met de ongeëvenaarde toonvorming en beheersing die we van hem kennen. Alleen al daarom is deze cd de moeite waard. Zanger Doogie White mag dan geen Ronnie James Dio zijn, hij komt prima weg met toch heel divers materiaal dat voor heel andere zangers geschreven is. Zijn geneuzel tussendoor, zoals het gejodel tussen “Long Live Rock ‘n’ Roll” en “Black Night” en de drankreferenties in “Greensleeves” zijn daarentegen te flauw voor woorden. De rest van de band is vooral buitengewoon matig. Typerend is het toetsenwerk van Paul Morris: het is niet alleen hoekig gespeeld en lelijk ingemixt, zijn keyboardsolo wil in vijf minuten soleren maar niet op gang komen, laat staan dat het indruk maakt. Hier zijn geen Cozy Powell en Don Airey aan het werk en dat hoor je. De overgang naar de maillots van Blackmore’s Night lijkt ineens een stuk minder groot. En toch, het blijft Blackmore in zijn laatste dagen als rockgitarist. Een On Stage is dit echter niet. Bij lange na niet.
mij=Eagle Records
4 reacties