Van huis uit is Daniel Romano grafisch ontwerper. En niet onverdienstelijk, getuige zijn portfolio. Dat zal ongetwijfeld verklaren waarom de hoes van Come Cry With Me, zijn derde soloplaat, er zo stijlvol en ook stijlvast uitziet. De archetypische rhinestone cowboy, inclusief hoed, prachtige druipsnor en geborduurd bruin pak. Zo weggelopen uit het Nashville van de vroege jaren zeventig. Alsof Porter Wagoner gereïncarneerd is in de jonge Canadees (bouwjaar 1985). Zoals hij eruit ziet, zo klinkt ook zijn muziek: even stijlvast en tegelijk ook even stijlvol. Ironie is in de verste verte niet te bekennnen op Come Cry With Me. Natuurlijk, “I’m Not Crying Over You” heeft een typische tear in my beer-titel en klinkt ook zo, het instrumentarium bevat fiddle en pedal steel guitar en werkelijk elke track is exact zo ingekleurd als zijn helden (waar naast Porter Wagoner ongetwijfeld ook George Jones, Waylon Jennings, Johnny Cash en – vast – Glenn Campbell toe behoren) dat zouden doen. Wat opvalt is dat behalve “Chicken Bill”, de opener van kant twee, elk nummer een ballad is. Maar verveling zal niet toeslaan: de tien prachtnummers klokken samen zo’n 35 minuten. Zijn vorige twee soloplaten en de folkplaat die hij met Julie Doiron en Frederick Squire opnam hebben ons land niet bereikt. Come Cry With Me lijkt zowaar een kleine hype te worden. En dat is volkomen terecht.
mij=Normaltown Records
4 reacties