Ja ja. Nou nou. Poe poe. Sommige platen hebben wat tijd nodig om te bezinken. Over Alt-J schreven we pas een half jaar na release en het al even keurig geklede Britse indiepopkwartet Everything Everything leverde begin dit jaar een prachtig, alom bejubeld tweede album af waarvan ik alleen niet helemaal wist wat ik ermee moest. Ik vond Arc zwaarder en inderdaad véél beter dan de debuutplaat omdat dit niet meer zo zenuwachtig klonk. Dit was in 2010 een single, zeg nou zelf. En ook de single van vorig jaar, “Cough Cough”, vind ik te gezocht. Maar stug doorluisteren loont. Zoals bij de Subjectivisten al werd gezegd zijn bovendien de teksten bijzonder, al ben ik zo’n luisteraar die het meer van de muziek moet hebben. Ik houd van de hoge falsetstem van Jonathan Higgs, maar die is wel zo uitgesproken dat ik er niet lang achtereen naar kan blijven luisteren. Dat was een spelbreker bij het schrijven van deze recensie, en waarschijnlijk liepen om dezelfde reden de meningen over het optreden op Best Kept Secret op Twitter ook totaal uiteen, van ‘niet te doen’ tot absoluut festivalhoogtepunt. Everything Everything klinkt tegenwoordig opeens als een popband die Radiohead nadoet, maar dan wel telkens maar in een deel van een nummer. In de tweede helft van single “Kemosabe” zit bijvoorbeeld zo’n Radiohead-gitaartje en “Torso of the Week” is ronduit dreigend. De schitterende ballad “Undrowned” bouwt het hele nummer lang op naar de heerlijk donkere akkoorden-opvolging vanaf minuut 2:30. Dat nummer was maandenlang een favoriet van me en ik vind het nog steeds een van de allermooiste nummers van 2013. Everything Everything is op zijn best als de bandleden zich laten gáán. Niet dat gekunstelde. Man, als het hele album toch zo klonk!
Die leemte wordt nu deels gevuld met de release van een deluxe-versie van Arc met extra nummers. Van “Don’t Try” en “Duet” zijn er andere, spannende versies toegevoegd. In “Don’t try” wordt er nog meer met gelaagde vocalen gespeeld en “Duet” – in de nieuwe versie uitgekleed en nog slechts voorzien van strijkers – is meteen een favoriet geworden. De extra liedjes zijn ook niet mis: “Justice” en “No Plan” – de titel zegt het al – zijn exact het soort nummers waarin je de muzikanten zich hoort uitleven: gekke akkoordenprogressies, lekkere koortjes… Een solide toevoeging van een intrigerend rijke plaat.
mij=Sony
4 reacties