Headphone – Riot

Ik ben sinds de zomervakanties weer redelijk wat aan het hardlopen. Waarom? Hardlopen ontstresst en het zorgt er voor dat ik niet alleen figuurlijk beter in mijn vel zit, maar ook letterlijk. Aangezien ik niet zo’n kuddeloper ben, loop ik altijd alleen, met soms een van de kinderen als aanmoediger (‘lukt het papa, je mag wel achterop hoor’). Mijn lievelingstrainingsvorm is de fartlek, waarbij je traint met afwisselende snelheden en lengtes die je bepaalt op basis van je omgeving. Muzieknerd als ik ben doe ik dat dus anders, ik doe dat op muziek. Dat wil best lukken met een band als Headphone op de ehh… headphone. Hun nieuwste album Riot biedt precies genoeg variatie aan ritme, stemmingswisseling en rare wendingen om helemaal los te gaan in drie kwartier training. Lekker is ook dat je de gelaagdheid in de nummers goed kunt gebruiken om er de ene keer knalhard op te gaan en als je hersenen beginnen te bonken van de inspanning gas terug kunt nemen zonder dat je het gevoel krijgt uit de pas te lopen. Opener “Myotonic” met zijn Radiohead-esque elektronica-effecten biedt me zo in vier minuten al de mogelijkheid om allerlei differentiaties toe te passen. Ian Mariën tilt me zo met zijn scherpe, maar toch ook melancholische stem (hij ‘mist’ juist het zeurderige van Thom Yorke en het jankerige van Matthew Bellamy) naar een niveau dat ik als vanzelf loop. En dat is heel prettig. Een (of meerdere) lange Steigerungs uitvoeren op het titelnummer is overigens best een uitdaging, maar supergaaf om te doen. Of een gedoseerde loop op het stampende, trage “The Children”. Headphone prikkelt prettig je trainingsethos. Het maakt dat ik in het met stimulerende drumritmes doorspekte “The Thief” steeds meer aangevuurd word om naar een climax toe te werken. Uitgeput hijg ik daarna uit in het bevreemdende “Addicted”, dat de perfecte cooling down is tot ik weer neer kan ploffen op de bank thuis. Als herboren.

mij=Fugitive Motel