Drugs maakt meer kapot dan je lief is. In dit geval bijna het leven van de uit Tupelo, Missippi afkomstige singer-songwriter John Murry. Gelukkig bleef het bij ‘bijna’. Na de strijd met die drugs, sleutelen aan het solodebuut en het album ook nog gereleased krijgen ook, ligt nu The Graceless Age voor mij. Het hoofdthema is uiteraard – was het toch niet helemaal zinloos – de drugs. Het spreekt dan bijna voor zich dat het geen album is geworden, waarop het lachen, gieren, brullen is. Daarbij helpt de donkere stem van Murry mee om het nog wat zwaarder in te kleuren. The Graceless Age is een prachtig rootsalbum geworden waarop het een komen en gaan is van sterke liedjes. Het zou me niet verbazen als er nog eens een nummer van dit album bij een ster opduikt die zelf geen materiaal schrijft, denk bijvoorbeeld aan Marc Cohn’s “Memphis”, wereldberoemd dankzij Cher. Neem opener “The Ballad Of The Pajama Kid”, die ik binnen een mum van tijd mee loop te neuriën en waarbij ik aan Dylans “Knockin’ On Heavens Door” moet denken. Of het daaropvolgende “California”, dat me diep ontroert en laat horen dat een singer-songwriter ook best een ruig randje mag gebruiken. Duikt dit nog ooit op in een gladdere coverversie? Na tien liedjes is het afgelopen met The Gracelsse Age en blijft er slechts stilte over. Even bijkomen van het indrukwekkende document . Hopelijk wordt zijn werk opgepikt en haalt een nummer de wereldtop. Als bij Murry het geld dan binnenloopt, kan hij zich toeleggen op eigen werk dat zonder problemen zijn weg vindt. Alleen is het dan wel te hopen dat ie ook van dat gemene snoepgoed af kan blijven: ellende was er al genoeg.
mij=Rubyworks/Warner
4 reacties