Jonny Lang – Fight For My Soul

Ik weet niet wat uw eerste gedachte was bij deze hoes, maar de mijne was – met dank aan de Engelse comedian Lenny Henry – ‘Third Division footballer’s haircut’! In elk geval is hij niet de archetypische bluesknakker-op-leeftijd die ik gewend ben van het label Mascot. Jonny Lang is pas 32 jaar, maar had voor Fight For My Soul al vijf studioplaten op zijn naam staan. Zijn eerste album verscheen onder de naam Kid Jonny Lang & The Big Bang, toen hij nog maar 14 jaar oud was. Dat Lang een prima bluesgitarist is staat buiten kijf, maar een onversneden bluesalbum is het niet. Er is ook flink wat funk en soul te horen op dit album. De pure bluesliefhebbers zullen denk ik ook niet zoveel ophebben met de vette drums en de wel heel speelse baspartijen. Ik heb ook Prince en Glenn Hughes in mijn collectie en ben dus wel gewend aan de combinatie. Het betekent wel dat je ook wat beter moet luisteren om het gitaarwerk te horen, want hoewel Lang met graagte en goed soleert is het allemaal in dienst van het liedje. Qua stem klinkt Lang opvallend genoeg juist vaak als een oude bluesknakker. Hij heeft een licht raspende stem, die vooral wanneer hij met wat meer volume zingt wel wat op die van Ben Harper lijkt. In “Not Right” laat hij overigens horen net zo makkelijk een falsetstem te gebruiken en komt Prince weer om de hoek kijken. Als je hem hoort zingen op het Frankie Miller-achtige “The Truth” zou je ‘m zo weer twee decennia ouder schatten. “All Of A Sudden” is dan weer een lieflijke ballade. In “I’ll Always Be” slaat dat door naar Michael Bolton-achtige kitsch. Lang zwiept alle kanten op op deze plaat en daar moet je tegen kunnen. Voor mij hadden die zoetste momenten achterwege mogen blijven. Maar knap is het wel.

mij=Mascot / Provogue