Tijdens de research naar het ´fenomeen´ Ola Podrida zag ik een hoes van een eerder album die me bekend voorkwam. Oeps, ik had in 2007 al wat gezegd over hun debuut. En dat was niet onverdeeld positief. Ik stond in eerste instantie dus nuchter tegenover de uit New York afkomstige David Wingo en zijn mannen. Sterker nog, ik wilde iets positiefs zeggen over hun inmiddels derde album Ghost Go Blind, want de mix van americana, folk, indie en rock weet me te raken. Een beetje Daryll-Ann, een beetje Centro-Matic, een beetje Neil Young, zeg maar. De stem van Wingo is breekbaar, de muziek veelal melancholiek. De negen liedjes worden je in zo´n veertig minuten voorgeschoteld. Eindigde ik mijn stukje over het debuut nog met :´net zoals slecht weer -hoe graag ik er soms ook naar verlang- zo snel weer gaat vervelen.´. Nu is het toch meer het zonnetje dat doorbreekt na een bewolkte dag en mij een glimlach op de mond tovert.
mij=Western Vinyl
4 reacties