Parquet Courts

In de afgelopen zes maanden heeft het New Yorkse Parquet Courts maar liefst zeven (!) keer in Nederland gespeeld. Daarnaast wist de band begin oktober – het heftige tourschema ten spijt – de Tally All The Things That You Broke EP uit te brengen. File Under ging om de tafel zitten met bassist Sean Yeaton, drummer Max Savage en zanger/gitarist Andrew Savage, die er luttele uren voor hun show in de Melkweg verrassend fris en adequaat bijzaten.

mij=Interview: Guus. Foto’s: Reinier en Dennis
De laatste keer dat ik jullie zag, was op het ‘De Wereld Draait Buiten Festival’, hier in Amsterdam.
Andrew: ‘Ja, dat was een vreemde show.’
Sean: ‘Was dat die show die binnen was?’
Andrew: ‘Ja. De mensen waren zo… stil.’
Sean: ‘Het was ook behoorlijk vroeg op de dag.’
En nu zijn jullie alweer terug. De hoeveelste keer in Europa is dit voor jullie in het afgelopen jaar?
Andrew: ‘Dit is voor ons de vijfde keer.’
Begint het touren jullie intussen niet de keel uit te hangen?
Andrew: ‘Nee. Helemaal niet. Eerlijk gezegd: hoe vaker we hier komen, hoe leuker ik het vind!’
Men zegt: touren is iets wat je moet leren. Gelijk een instrument bespelen.
Andrew: ‘Klopt. Maar voor Sean en mij is touren al sinds een lange tijd een onderdeel van ons leven. Ik denk dat ik intussen tegen de vijftien tours gedaan heb. Ik ben er al mee bezig sinds ik begin 20 was – en nu ben ik eind 20. Maar dit met Parquet Courts is anders dan wat ik ooit heb gedaan. Veel langer, intensiever. En dan kun je inderdaad niet elke avond gaan drinken.’
Wat was het idee achter het uitbrengen van de nieuwe EP, op dit moment?
Andrew: ‘We hebben veel nieuw materiaal en we moesten er gewoon wat mee doen. We hebben meer liedjes opgenomen dan op één album past. Daarnaast: veel van mijn favoriete releases van bands zijn EP’s. Ik heb zelf altijd al een 12″ willen uitbrengen.’
Is het nieuwe album al af?
Andrew: ‘Ja. Dat is af.’
Wanneer komt het uit?
Andrew: ‘Aan het einde van de lente. We hebben alles al opgenomen, alleen het mixen moet nog gebeuren.’
Was muziek een groot onderdeel van de opvoeding bij jullie thuis, Max en Andrew?
Andrew: ‘Nou, vooral in de zin dat er altijd muziek om ons heen was toen we opgroeiden. Onze vader is namelijk een toegewijde muziekfan en heeft een grote platencollectie. Maar geen van onze ouders bespeelde een instrument of iets in die trant. Mijn oma was pianiste, maar zij is inmiddels overleden. Wij groeiden op in een gezin waar het najagen van creativiteit aangemoedigd werd. Onze moeder was bijvoorbeeld illustrator.’
Max, ik begreep dat jij met je studie wiskunde gestopt bent om volledig voor de band te gaan.
Max: ‘Ja, ik heb een semester vrij van mijn studie genomen op het moment. Maar ik ga mijn school wel afmaken. In de lente ga ik voor twee semesters weer terug om het af te ronden en er voor eens en altijd klaar mee te zijn.’
Ok, dus dan komt er een pauze voor Parquet Courts?
Andrew: ‘Nee, we spelen in januari in Australië en onze vriend Greg gaat voor Max invallen. In maart gaan we weer touren als Max spring break heeft, en daarna in mei – als hij hopelijk klaar is – pikken we de draad weer op.’
Was het een moeilijke keuze om te maken, Max?
Max: ‘Ja, absoluut. Maar het was voor mij wel duidelijk dat ik gewoon wilde afmaken waar ik mee begonnen was.’
Er is een grote punkscene in New York. Vrezen jullie in die scene jullie geloofwaardigheid te verliezen omdat jullie zo groot aan het worden zijn?
Andrew: ‘Onze geloofwaardigheid? Is er dan iets dat wij gedaan hebben dat ons in diskrediet brengt?’
Waar ik op doel is dat er in zulke kringen vaak met argwaan gekeken wordt naar bands die buzzen, bands die op de populaire radiozenders komen. Bands die in de mainstream media terecht komen.
Andrew: ‘Ik snap wat je bedoelt. Kijk, ik heb punk en hiphop in essentie altijd als eenzelfde soort ding gezien. Met een belangrijk verschil: in hiphop bestaat er niet zo’n existentiële angst voor succes als bij punk. Succes wordt daarin juist omármd! Maar in de punkgemeenschap neigt men elkaar levend op te eten als er voorbijgegaan wordt aan bepaalde graadmeters die ze gezet hebben. Maar als antwoord op jouw vraag: ik heb geen enkel idee dat wij een bepaalde geloofwaardigheid verloren hebben. Als iemand dat suggereert dan zou ik zeggen: “Wie maakt het wat uit wat jij denkt?”.’
Behalve interviews werken jullie aan opvallend weinig promotie mee. Dragen jullie daarmee bewust een statement uit naar de manier waarop deze promotie plaats vindt in de moderne muziekindustrie?
Andrew: ‘Ja, we doen bepaalde dingen niet en nemen sommige beslissingen om -hopelijk- ergens iets kleins te kunnen veranderen. Ik denk gewoon niet dat het in ons belang is, of in het belang van muziek in het algemeen, dat wij bestaan als een soort content-generator voor websites. Wat deze dagen doorgaat als ‘promotie’ zie ik meer als een excuus voor een bepaald medium om ergens over te kunnen tweeten. Die media hebben een soort verwachting om 24 uur per dag nieuwe inhoud erop te zetten. Het is niet onze taak mee te werken aan die cyclus. Het is onze taak om een band te zijn. Als een medium over ons wil schrijven – oké. Maar wij zijn je geen radiosessie of video of wat dan ook verschuldigd. Wij zijn je helemaal niks verschuldigd. Als je ons wilt interviewen? Doe dat vooral. Maar voor het grote deel vind ik niet dat wij participanten moeten zijn aan dat hele promotieapparaat.’

Doen andere bands daar te veel aan mee in jouw ogen?
Andrew: ‘Ik denk juist dat wij er te veel aan doen. Waar wij beter in moeten worden is dat we zorgvuldiger moeten zijn in waar wij deel aan nemen. Je had het over het leren van touren; dit is ook iets dat wij moeten leren. Ik heb dit in nog geen enkele andere band meegemaakt. Misschien moeten we bewuster worden van waar we onszelf bij betrekken.’
Veelal wordt in relatie tot jullie de term ‘slacker’ naar voren gebracht. En dat terwijl jullie een erg hardwerkende band zijn. Heb je het idee dat je tegen een bepaald imago dat over jullie bestaat moet vechten?
Andrew: ‘Als journalisten over bands schrijven hebben ze nou eenmaal een bepaald narratief nodig waarin ze die band kunnen passen. En ook al passen wij daar niet in, tóch duwen ze ons in de rol van de karikaturen die ze bedacht hebben. In dit geval slackers, of stoners. Eén liedje noemt marihuana-gebruik! Eén! De enige in de band die wel eens marihuana rookt ben ik, en maakt mij dat een slacker? Iemand die geen doelen of motieven heeft? Iemand die lui is? Dat heeft geen betrekking tot ons. Maar zoals ik zei: mensen hebben een verhaal nodig als ze over een band schrijven. Ze zoeken iets wat interessant is. Maar de muziek zou juist hetgeen moeten zijn wat interessant is.’
Andrew, je zegt dat je gefascineerd bent door het concept schoonheid versus lelijkheid. Wat bedoel je daarmee?
Andrew: ‘Ik denk dat in onze cultuur, en daarmee doel ik ook op jouw cultuur, schoonheid oppervlakkig en inhoudsloos is geworden. Wat ik dan vooral jammer vind is dat de subcultuur die men beschouwt als alternatief dat is gaan reflecteren. In plaats van er tegenin te gaan. De grote, populaire cultuur en de alternatieve cultuur zijn op die manier één en dezelfde geworden. Men is niet meer bereid te duiken in de dieptes van wat niet als traditioneel mooi wordt beschouwd. Traditioneel mooi bepaald aan de hand van de nauwe graadmeters die onze samenleving op dat gebied heeft gezet. Ik denk dat het belangrijk is dat je als artiest zaken verkent die niet alleen maar bevredigend en leuk zijn. Des te vroeger je bekend raakt met lelijkheid, des te beter je kunst zal worden.’
Mocht u het nog denken: de jongens van Parquet Courts zijn geenszins een stel zorgeloze college dropouts die leutige liedjes schrijven over munchies en kiespijn – al dan niet begeleid door een blokfluit. Zoveel moge duidelijk zijn. Die avond in de Melkweg wordt er in een moordend tempo afgetikt, gespeeld en gezongen. Veel nieuwe nummers passeren de revue. Naderhand tref ik een tevreden Andrew ‘Amsterdam is na New York mijn favoriete stad. Je ziet hier echt waar New York vandaan komt. Amsterdam is de vader, en Londen de grootvader. We zitten eraan te denken om een album hier op te gaan nemen.’ Als alles goed gaat, is Nederland voorlopig nog niet klaar met Parquet Courts. En daar mogen we blij mee zijn.