The Underground Electrics – Hey Jude / The Generation Gap – Up Up and Away

Mijn eerste LP was Rewind van The Rolling Stones. Een familielid hoorde dat ik hun muziek geweldig vond en dacht dat mij een plezier te doen met een oude stoffige plaat van diezelfde Stones. Gek genoeg stond deze LP niet in Oor’s Popencylopedie, mijn referentie aan het begin van mijn ontdekkingsreis door de popmuziek. Toen ik de naald in de groef liet zakken, werd snel duidelijk waarom. Dit waren niet MIck Jagger en co., dit was een orkestje dat nummers van The Stones naspeelde. Keurig, braaf en dus in alles wat mijn favoriete band uit die tijd niet was. Ik had het kunnen weten. Ondanks de stoere foto van Mick en Keith stond duidelijk op de hoes te lezen: Million Copy Hits Made Famous by The Rolling Stones. Het is bijna niet te geloven, maar deze exploitation-plaat geldt tegenwoordig als een collector’s item. Platenmaatschappijen hoopten geld te verdienen door de hits van het moment na te laten spelen door een studio-orkestje. Op kwaliteit werd niet gelet, laat staan op enige vorm van muzikale integriteit. En dus horen we het groepje muzikanten dat voor de gelegenheid The Underground Electrics heet, de beroerdste versie van “Hey Jude” brengen die je ooit gehoord hebt. Hilarischer wordt het wanneer Chicago-blues gespeeld wordt. De gitarist lijkt z’n best te doen om natuurgetrouw te klinken, maar de zanger heeft de titel en de catchphrase van “Boogie Chillen” niet goed verstaan. En dus zingt hij consequent “Boogie Children”. The Generation Gap laat zien dat dat de term niet voor niets verzonnen is: hippie-klassiekers worden meer dan vakkundig om zeep geholpen. En toch begrijp ik waarom verzamelaars geld neertellen voor deze twee platen: de hoesontwerper is de enige die iets begreep van de muziek uit zijn tijd.

mij=Gear Fab Records / Clearspot