Dit grimmige gezelschap heeft zichzelf altijd beschouwd als een ware aanhanger van de black-metalgedachte. Niet voor niets is de oefenruimte slechts sporadisch toegankelijk voor buitenstaanders, die zelfs in het bezit van een persoonlijke uitnodiging hun leven niet zeker zijn. Tot aan het voorlaatste plaatwerk – het hevig geroemde Lawless Darkness – hield de ambachtelijke huisvlijt van dit zwarte orkest qua intensiteit gelijke tred met de duistere geloofsovertuiging. Op deze wilde jachtpartij wordt evenwel uit een ietwat ander vaatje getapt. Nog altijd zijn daar de verwoestende blast beats en de welhaast wanordelijke symfonieën, maar tevens worden enkele zoetsappige ingrediënten in de vorm van een atmosferisch getinte ballade aan de oerbrij toegevoegd en daar zal niet iedereen even blij mee zijn, temeer daar de als valse hemelklanken overkomende niemendalletjes voorzien werden van normale vocalen. Een ander manco zijn de gitaarpartijen, die verstopt lijken te zitten in een zompig geluidspalet. Eén en ander roept de vraag op of The Wild Hunt dan wel een volwaardig hoofdstuk vormt in het grote black-metalboek van Watain. Als dit het eerste wapenfeit van de band was geweest, dan was het antwoord zeker bevestigend geweest, nu zullen de meningen ernstig verdeeld zijn. Maar is dat eigenlijk niet zoals het hoort te zijn bij deze duistere muziekstroming?
mij=Century Media
4 reacties