Het imago van stoere rockbitch heeft Anna Calbi met haar titelloze debuut vooral haar verschijning behoorlijk weten weg te zetten: hooggehakt, knalrode lippen en muziek die de ballen uit je broek rockt. File Under-collega Dennis gedroeg zich in de recensie over de eerste ondanks een klein beetje tegensputteren onderdanig. Ik kan me er alles bij voorstellen. Mijn eerste interview voor File Under zou met haar zijn, maar ging niet door en daarmee werd behalve mijn interviewcarrière in de kiem gesmoord, mij ook niet duidelijk of ze echt zo´n bitch is – misschien is ze wel een schatje. Maar wat duidelijk is: Calvi bepaalt. Het was even stil rond Calvi. Haar leven schijnt niet helemaal vanzelf gegaan te zijn. Het leven kan immers de stoerste man (lees rockbitch) om krijgen. Gelukkig is er nu een nieuwe getiteld One Breath en hierop gaat Calvi verder waar ze gebleven was. De rockvrouw hangt ze namelijk nog steeds uit, maar er is ook een gevoelige, een bombastische en een anarchistische kant. Calvi klinkt dan weer als PJ Harvey (“Eliza”), dan weer als Muse (“Cry”), dan weer als Sonic Youth (“Love Of My Life”), dan weer als de next-electroband (“Piece By Piece”), maar bovenal als haarzelf. Calvi is een blijver, maar wel een onrustige. Op One Breath laat ze horen dat ze een vakvrouw is, vooral als er een combi gemaakt wordt: drama-bombast-noise-liedje en dan ook nog met onverwachte wendingen. Ze weet wat ze wil. Of ze zo groot wordt als Dennis verwachtte waag ik te betwijfelen, maar dat ze na dit album stopt om achter de kinderwagen te kruipen – ja, ze is de dertig gepasseerd -, daar kan ik me helemaal niets bij voorstellen. Calvi heerst nog steeds.
mij=Domino Recordings
4 reacties