Het was de mooiste hipsteropmerking in tijden die ik op Twitter zag langskomen: “Ik vond Asgeir beter toen hij nog in het IJslands zong.” Toen de nu 21-jarige Ásgeir Trausti vorig jaar het schitterende Dýrð í dauðaþögn na jarenlange voorbereiding in zijn thuisland uitbracht, was hij in Nederland in elk geval nog onbekend. Het is niet alsof je al wist dat zijn Vikingnaam ‘Asgeir’ eigenlijk ‘speer van god’ betekent en hij in het echt ook als dagelijkse hobby speerwerpen beoefent naast de dagelijkse sessie gitaarspelen. Luister het vooral zelf: Sumargestur is niet anders dan Summer Guest, de toon van het liedje is behouden. Asgeir zingt kwetsbare, melancholieke liedjes die – in tegenstelling tot een even onschuldige band als Racoon – wél allemaal iets spannends hebben. Dit is niet your average houthakkershemden-indiefolk. Het woord harmony komt terecht regelmatig terug in de teksten: Asgeir valt op door de koortjes en akoestisch is de band al helemaal een belevenis. Single “King and Cross” heeft een lekker ritme en “Head in the Snow” wat gekke percussie. Ook het Engels gaat Asgeir goed af. Hij zingt nota bene “Shelter for my soul if your language I could speak”. Sommige teksten zijn geschreven door zijn vader, maar degene die Asgeir hielp met de Engelse vertaling was niemand minder dan het gevierde talenwonder John Grant, die in Reykjavik woont en met een IJslandse band toert. Op basis van dit debuutalbum In the Silence zou het zomaar eens kunnen dat John binnenkort in Asgeirs voorprogramma moet gaan spelen.
mij=One Little Indian
Overigens zie ik in de Boudisque-mailinglijst langskomen dat nu ook de IJslandstalige versie in Nederland verkrijgbaar is.