Eerlijk is eerlijk: na Winter Wonderland, het misbaksel uit 2009, gaf ik geen cent meer voor de carrière van Lita Ford. Een van de slechtste platen die ik gerecenseerd heb in een klein decennium File Under. Nadat ze scheidde van haar echtgenoot/producer werd het wel iets beter met Living Like A Runaway, maar vrolijk werd ik er nog steeds niet van. En dan is daar ineens The Bitch Is Back…Live, opgenomen in een klein zaaltje in Los Angeles. Ze trapt af met het titelnummer, een cover van Elton John, waarna er nog elf tracks volgen, die zowaar leuk zijn doordat ze zo lekker recht voor zijn raap uitgevoerd worden. Dat mevrouw het gitaarspelen niet verleerd was wisten we al, maar hier is er niet geprobeerd een poppy sausje aan mee te geven. Integendeel, de band weet er keer op keer een portie energie in te krijgen en de songs – redelijk simpele rockers in de traditie van Kiss en aanverwanten – klinken ineens zoals ze horen te klinken. Pretrock van de bovenste plank, met een paar uitschieters – het met Lemmy geschreven “Can’t Catch Me” bijvoorbeeld – en een paar bekendere tracks, zoals “Kiss Me Deadly” en “Close My Eyes Forever”. Ford en haar drie bandleden hebben er lol in en dat hoor je. Haar materiaal is niet altijd even sterk, maar in deze lekkere recht-zo-die-gaat-versies is het ook voor de luisteraar dikke pret. Dat had ik in 2009 niet meer verwacht…
mij=Steamhammer / SPV
4 reacties