Als het label Ipecac iets binnenhaalt, dan is het wat. In dit geval gaat Palms eigenlijk over zanger Chino Moreno van Deftones die samen met drie heren van Isis deze nieuwe band vormt. Isis is net als Cave-In steeds dieper in de krachtige, experimentele poprock gedoken. Het is Isis zonder mathcore-invloeden, het is Deftones zonder woede-uitbarstingen. Veel meer nog is Palms een raak vervolg op de shoegaze-rock van My Bloody Valentine of een Smashing Pumpkins op 16 toeren, zonder de snerende zangpartijen van Billy Corgan. Wat onmiskenbaar is voor Moreno’s werkwijze is dat zowel de zang- als de gitaarpartijen een zeer gedragen en meeslepend karakter hebben. Chino kronkelt en croont zich vocaal weer een weg door de alternatieve rock van de late jaren tachtig en de (grunge-)rock van de jaren negentig. Wat jammer is aan dit album met slechts zes songs, is dat je hoopt op erupties, op uitbarstingen van apocalyptische omvang. Ondanks alle spanningopbouw en het broeierige karakter, kabbelt Palms eigenlijk als een dieseltje vrolijk verder. De donderpreken van Moreno, de oerknallen van Isis, ze zijn er gewoonweg niet. En da’s jammer. Dan kun je nog zo hard van de daken schreeuwen dat Palms geen Isis en geen Deftones is, je hoopt stiekem toch dat Moreno ook op deze schijf zijn kunstjes vertoont. Als Chino Moreno graag wil neuzelen en croonen en op die manier zijn hartezeer over het voetlicht wil brengen, dan moet hij er rekening mee houden dat over een paar jaar slechts wat puristen nog in Palms geïnteresseerd zijn. Zonde van het aanwezige vakmanschap bij de vier heren.
mij=Ipecac
4 reacties