Porcelain Raft intrigeert me al een week. Dat begint al bij de gruizige hoes, waarop we een man achter een elektronische piano zien zitten. Hij wordt omringd door rook, en lijkt vaagjes op regisseur David Lynch. Toepasselijk, want de plaat is geknipt voor oude kerels met make-up, het soort types dat graag een liedje van Roy Orbison mag playbacken. Permanent Signal is zo een album vol ogenschijnlijk chique allure, maar de spiegel waarin de diva kijkt is hartstikke kapot. (En haar neus bloedt.) Verrassend genoeg (of juist niet) is de maker van al deze larmoyante schoonheid een Italiaanse kerel. Invloeden voor zijn eigenzinnige potpourri lijken overal vandaan te komen.”I Lost Connection” is een hartverscheurende pianoballade, aangezwengeld door een stel Grandaddy-akkoorden. “The Way Out” begint met een stevige Björk in de nineties-beat, waarna er plots shoegaze-gitaren beginnen te suizen. Ze mogen blijven in “Five Minutes From Now”, dat klinkt als een vergeten schetsje van het al even vergeten Amusement Parks On Fire. In de slottrack (en een van de hoogtepunten) “Echo” weet ik het ineens. Dit is een indie-versie van Lana del Rey, de glamoureuze melancholie van een Instagram-foto. ‘If I could answer your question, I would answer straight….’
mij=Secretly Canadian
4 reacties