Op het concertpodium zie je tegenwoordig door het gezichtshaar de band niet meer. Het wachten is op het moment dat de snorren besluiten de muziek ook wel zonder dragers te kunnen brengen. The Moondoggies scoren een respectabele vier op vijf, en maken het soort folkrock dat je bij het plaatje verwacht. Adiós I’m A Ghost ontleent haar geluid grotendeels aan de Fleet Foxes en My Morning Jacket, met veel galmende samenzang in uitwaaierende stukken. Het geluid is warm, maar ook wat wollig. Na een tijdje begint het zalvende wel wat te kriebelen. In de rake liedjes doet de groep echter niet onder voor een subtopper als Blitzen Trapper, die andere brave studenten van het alternatieve Amerikaanse songbook. Hoogtepunt is het tjoeketjoek-countrydeuntje “Stop Signs”, dat het escapisme van Bonnie & Clyde eert. Typisch zo’n liedje dat altijd al heeft bestaan, maar van mij ook altijd door mag gaan. ‘We’ll just stay between the lines, put this foolishness behind.’
mij=Hardly Art
4 reacties