Op een EP na is Grin toch echt het eerste voltallige wapenfeit van Traams uit West-Sussex. Britse shoegaze-indierock met een hoog meeslepend en melancholiek karakter en een subtiel punkrandje dat gejat is van The Vaccines. Zonder al te veel nadruk op de psychedelische en artyfarty-kant zou je kunnen zeggen dat Traams het Britse indie-antwoord is op de Amerikaanse Velvet Underground. Ergens heeft Traams bovendien de punk van The Fall en Buzzcocks in de genen. Wat je hoort zijn rommelige baslijnen met distortion, veel reverb en een hoop broeierige spanning. Alsof de tijden van Joy Division weer volop aanwezig zijn. Het trio houdt in elf tracks vast aan een o zo simpele basis van gortdroge drums, Peter Hook-baswerk en Wedding Present-gitaartjes. Niet dik aangezet maar juist heel fragiel, rommelig en versnipperend. Het gehele album staat bol van de schijnbare tegenstellingen. De plaat is puntig en kort door de bocht, maar weet op enkele momenten zeer uitgesponnen soundscapes neer te leggen. Traams laat de instrumenten met enige regelmaat tegen elkaar aan schuren en toch klinkt het als één geheel en klopt de band aan alle kanten. Traams verenigt indiepop met punk en wave uit vervlogen tijden. Postpunk noemen we dat dan. Ik vind het wel wat.
mij=FatCat
4 reacties