De eigenzinnige band 65daysofstatic bestaat al bijna tien jaar en is sinds 2006 op veel Nederlandse podia te vinden. Er leek geen eind aan te komen, maar toch is het alweer drie jaar geleden sinds hun laatste tournee. Vroeger stond 65daysofstatic erom bekend zoveel mogelijk dagen van het jaar op te willen treden. ‘Nu doen we dat weer. Het voelt heel goed’, vertelt gitarist Joe Shrewsbury. Al proberen ze wel wat beter voor zichzelf te zorgen. Ze zijn immers nu geen twintigers meer, maar dertigers. Het nieuwe album Wild Light is door critici en fans erg goed ontvangen. Sommigen noemen het een hoogtepunt van alles waar 65 om bekend staat, en zelfs het beste album van de band ooit. Een mening die ook door Joe zelf wordt gedeeld. 65daysofstatic lijkt zichzelf weer volledig te hebben hervonden, en misschien wel te hebben heruitgevonden.
mij=Interview: Saskia
‘Het voelt alsof we een nieuwe band zijn nu. Ik kan het niet goed uitleggen, maar het voelt zo’, aldus Joe. Een band waarbij alles weer lijkt te kloppen. Wat er volgens hem is gebeurd, is dat het de band niet meer uitmaakte wat ze deden. Zonder druk schrijven en spelen. ‘We voelden ons heel vrij tijdens het maken van dit album. Het kon ons niet echt meer schelen. Omdat we al zo lang meedraaien hebben we geweldige dingen met platenmaatschappijen meegemaakt, maar ook absolute idioten ontmoet die niet het beste met ons voor hadden. We zijn nu niet meer de zwakste schakel, en het voelt alsof we voor altijd zullen blijven bestaan. En dus hebben we een album gemaakt dat volledig is hoe we het wilden maken. De laatste keer dat we dat eigenlijk echt gedaan hebben was bij The Fall of Math [2004]. Toen wist niemand wie we waren en dus maakten we het gewoon.’
Het loslaten van de gedachte over wat de band zou moeten doen zorgde ook voor een andere manier van spelen. Het onderscheid tussen bijvoorbeeld gitarist en drummer is steeds meer gaan vervagen. ‘Er worden steeds meer synths gebruikt’, legt Joe uit. ‘Het geheim is dat het ons minder kon schelen welke instrumenten we gebruikten, maar des te meer welke geluiden we produceerden. Op We Were Exploding Anyway gebruikten we expres veel geluiden die afkomstig waren van software. Die zijn elektronisch in een pure vorm. Voor Wild Light wilden we die geluiden wat meer geven. We differentieerden niet meer tussen ik ben een drummer en ik een gitarist. Zo werden we juist kritisch over hoe we een geluid zo groot en filmisch mogelijk konden maken. Dat is een hele goede les voor ons geweest. Paul speelt meerdere instrumenten, maar voor mij is de gitaar altijd het enige instrument geweest dat ik binnen de band speelde. Die heb ik dus ook nooit neer willen leggen. Voor mij moet 65 wel een gitaarband zijn, al heb ik dat wel steeds meer los kunnen laten. Ik speel nu ook meer synths en noise, iets dat heel erg leuk is. Het is dus ook heel spannend om nu in 65 te zitten. We weten niet wat we hierna gaan doen, dat voelt erg goed.’
De balans die het nieuwe album Wild Light heeft was dus ook geen bewuste keuze. ‘De nummers hadden dat eigenlijk niet eens nodig omdat we nu geen onderscheid meer maken. Het is heel gek, maar pas tijdens het geven van interviews heb ik me dat gerealiseerd. Rob is bijvoorbeeld nu zo goed met zowel drums als elektronische beats dat het heel snel gebeurt. Er is ook minder gaande, in plaats van en een elektronisch lijntje en een gitaar lijntje gooiden we er of één uit, of we breiden ze samen.’
De afgelopen jaren heeft de band zich vooral bezig gehouden met allerlei aparte projecten. Zo was er de live soundtrack bij de jaren zeventig sci-fi film Silent Running, een live optreden ter ondersteuning van een dansvoorstelling, en meer recentelijk een installatie genaamd Sleepwalk City in de Millenium Gallery voor het Tramlines Festival in hun thuisbasis Sheffield. ‘We ontdekten dat veel dingen die we het meest interessant vonden in de kunsten meer buiten de rock ‘n roll shows gebeurden’, legt Joe uit. ‘Die soundtrack daar rolden we zomaar in, en dans dat was iets wat we denk ik nooit hadden gedacht te doen. We werden gevraagd en hebben ja gezegd. Sleepwalk City was een veel grotere installatie en ook ons eigen idee. Het gaf ons de kans om andere disciplines zoals audiovisueel en video erbij te betrekken. Het hielp ons om wat we muzikaal al deden iets uit te breiden, wat ideeën die niet doorzichtig op het album te vinden zijn. De Sleepwalk City-installatie maakt veel gebruik van beelden uit de politiek en wetenschap. We hebben grote interesse voor zo’n wereld van ideeën. We wilden gewoon eens kijken of we daarin mee konden doen. We zijn aan het kijken of we het nog eens ergens kunnen opzetten, maar het is een erg dure onderneming. Ik weet zeker dat we ook nog andere dingen zullen gaan doen. We doen eigenlijk alles wel zo lang het ons niet gaat vervelen. Zo lang als we kunnen werken doen we alles. Het slechtste scenario voor ons is dat we een band worden die maar twee keer per jaar op tournee gaat en voor dezelfde mensen speelt. We willen blijven bouwen en groeien.’
Het werken in verschillende media zorgde ook voor andere manieren van werken en spelen. ‘Silent Running was interessant omdat we muziek maakten voor beelden die al bestonden, daardoor moet je kiezen. Als het bronmateriaal al bestaat zit er al een bepaalde boodschap in. De reden dat 65daysofstatic überhaupt bestaat is omdat we het gevoel hadden dat we tekstueel niet zouden kunnen zeggen wat we muzikaal doen. Dat is eigenlijk pure expressie. Uiteindelijk zijn al die projecten muzikaal en dus voor ons betrouwbaar. We weten dat we dat kunnen. Het enge van Sleepwalk City was het visuele aspect. In plaats van een VJ inhuren hebben we zelf allemaal dingen van YouTube gehaald. Dat was heel boeiend omdat het internet ook zo’n speelplaats van ideeën is. Boven copyrightwetten staan, door dingen van Youtube af te halen, deed ons denken aan de Unreleased/Unreleasable-verzameling van remixen die we vroeger hebben gemaakt. Het heeft niks te maken met een gebrek aan respect, maar meer met die dingen gebruiken die je bewondert en die heel goed te gebruiken zijn op een afwijkende manier. Het is aan het publiek of het ons is gelukt om een bepaald vocabulaire van beeldspraak te bereiken. Maar voor een eerste poging zijn we er heel blij mee. Er kwam zelfs iemand bij me langs die moest huilen, dus of ze vonden het heel erg slecht, of we hebben iets bereikt.’
De band speelt al zo’n tien jaar samen en hoewel sommigen klagen dat het dan saai wordt is het tegenovergestelde waar voor 65daysofstatic. ‘We hebben het gevoel dat we als individuen goed in staat zijn om ons voorbij een bepaalde comfort zone te duwen. Ik wil me niet op m’n gemak voelen als ik speel. Ik vind het fijn als het lijkt alsof alles over een minuut zo uit elkaar zou kunnen vallen.’ Toch kan de band nog wel even voort, want Wild Light is slechts een momentopname van de nummers. ‘Het is heel opwindend voor ons dat we van Sleepwalk City zowel een nummer van zes minuten als een installatie van dertig minuten kunnen maken. Er is meer ruimte om alle vormen van muziek te ontplooien. We voelen ons in ieder geval nu heel capabel als band om dat te doen. Er was een tijd waarin we ons heel erg vasthielden aan vaste arrangementen. Met weinig ruimte om dingen te doen, zoals bij Exploding. Echter weet ik zeker dat als je ons een week zou geven met de nummers van Wild Light dat we erop zouden kunnen voortbouwen.’
4 reacties