Soms werkt een korte speelduur een band tegen. Het Rotterdamse AC Berkheimer knalt er op het mini-album Equation Of State acht kekke indierockliedjes in vijfentwintig minuten doorheen. Ik heb ze de hele week met smaak gehoord. Keer op keer. En toen was de plaat ineens ‘op’. Een onvermijdelijk effect van de overkill. Om daarom eerst maar met een kritiekpuntje te komen: zou het niet eens klaar moeten zijn met die retro-wave? Ik heb dat soort eighties-gitaren toch echt wat te vaak gehoord deze eeuw, hoe vakkundig de band het ook aanpakt. Gelukkig heeft AC Berkheimer genoeg andere genres op zak om de mix mee aan te lengen. Shoegaze en noiserock bijvoorbeeld. Gaandeweg het plaatje wordt de sfeer haast Canadees. Toronto aan de Maas. Het middelpunt wordt gevormd door een snibbige zangeres, een rol die Feist in Broken Social Scene zo mooi vervuld. (En dichter bij huis Pien Feith bij The Very Sexuals.) Eén keer laat de groep het tempo wat zakken, en meteen volgt het meest verrassende momentje. “Platform” zwiert fragiel, als Julie Doiron in haar beste dagen. AC Berkheimer is een zoveelste bewijs dat het almaar beter gaat met de Nederlandse indie. De Cords hebben een opvolger.
mij=Subroutine
4 reacties