Arcade Fire – Reflektor

Heel lang durfde ik het niet aan om een recensie te schrijven over Arcade Fires Reflektor. De Canadese band behoort tot een van mijn favoriete bands waarvan ik bij wijze van spreken alles meteen goed vind. Zo ging dat althans bij de eerste drie albums. Maar bij het vierde album Reflektor wilde dat maar niet lukken. De bombastische rock had namelijk plaatsgemaakt voor pompende en dance-geörienteerde ritmes, geïnspireerd door Haïtiaanse muziek. De invloed van producer James Murphy (LCD Soundsystem) was duidelijk hoorbaar. Ik was enigszins teleurgesteld dat het maar niet wilde klikken met deze muziek en mij. En om daar dan over te schrijven stelde ik maar uit en uit. Want hoe verwoord je dat je een van je grote muziekliefdes wat minder ziet zitten? Alsof je een goede vriend moet verraden. Ondertussen gaf ik niet op en bleef het album een kans geven. Meer tijd, dat was precies wat het album nodig had en langzaamaan kwam het weer helemaal goed tussen Arcade Fire en mij. Gaandeweg hoorde ik hoe briljant de liedjes weer in elkaar zitten en hoe fris deze koerswijziging was. Het lijkt alsof de dertien liedjes zonder samenhang alle kanten op springen maar niets is minder, de volgorde waarin ze gezet zijn is volgens mij niet toevallig maar heel bewust zo gekozen. Het album kun je onderverdelen in twee delen waarover je grofweg kunt zeggen dat het eerste deel hard en opzwepend is en het tweede deel iets rustiger. Al met al in totaal zo’n 75 minuten. Dat is lang, maar echt niet té lang. Reflektor is geen gemakkelijk album maar wel een heel gedurfd en briljant album dat zijn gelijke niet kent en je na het luisteren happend naar adem achterlaat door de overvloed aan geniale dingen die je gehoord hebt. Ik kan nu allemaal voorbeelden gaan noemen maar dat doe ik niet omdat ik vind dat je dit het beste zelf kunt ondergaan. Als je dat doet hoor je mijns inziens de meest originele, ingenieuze en intelligente plaat van 2013.

mij=Merge