Zelfs Tom Scholz vond dat het maken van Life Love & Hope lang duurde. Album nummer zes van Boston nam dan ook elf jaar in beslag. In de tussentijd maakte zijn jarenlange Bostonkompaan Brad Delp een eind aan zijn leven, waren er rechtszaken en was Strypers Michael Sweet een tijd zanger. Helaas is Michael Sweet op dit album niet te bewonderen. Brad Delp dan weer wel, met daarnaast nog vier zangers: David Victor, Tommy de Carlo, Kimberley Dahne en Scholz zelve. Boston heeft al jaren hetzelfde geluid, vooral gekenmerkt door laag op laag van gitaren en zang. De ene poging tot hip op dit album, “Sail Away”, heeft een r&b-sausje waar ik maar moeilijk aan kan wennen. Dat gezegd zijnde, is dit album wel heel veel beter dan Corporate America. Da’s best knap, want maar liefst drie songs van Corporate America krijgen we nog een keer op dit album. “Didn’t Mean To Fall In Love” alleen maar geremastered, twee songs, “Someone” en “You Gave Up On Love”, krijgen op dit album een nieuwe versie. Misschien moet meneer Scholz iemand in dienst nemen die ‘m vertelt dat een song nu klaar is en dat ‘ie met de volgende aan de slag moet… Tegelijkertijd moet je constateren dat Scholz een geluid heeft gecreëerd dat uniek is als dat van AC/DC en ook Life Love & Hope laat dat wederom horen. U weet zelf of u net als ik als een blok valt voor dat geluid. Life Love & Hope is zeker niet Bostons beste, maar laat Corporate America gelukkig ver achter zich.
mij=Frontiers / Rough Trade
Sinds 6 december heb ik de cd veelvuldig beluisterd. Ik houd er een dubbel gevoel aan over. Ik geniet van de gelaagdheid van de gitaren en de vocale harmonieen. Ik erger mij aan de drums. Dus Tom S. huur een drummer en een drums-producer in. Inderdaad zonde dat Michael Sweet niet zingt. Van alle zangers heeft hij de meest bij Boston passende stem. In de traditie van wijlen Bradley Delp. Ik verlang eerlijk gezegd naar een nieuwe cd met de kwaliteiten van de 1 e drie albums. Over een live-concert in Nederland (ok België en Duitsland mag ook) maar te zwijgen.