‘Man met gitaar / wat ging je mooi tekeer / je begroef heel even / het kerkhof in mijn hoofd’. Jaap Boots schreef en zong ‘Man met gitaar’ en als er iets is waar ik aan moest denken bij het beluisteren van Trust, de eerste full-lenght van Gambles, was dat het wel. Gambles is het geesteskind van New Yorker Matthew Daniel Siskin. Zichzelf vrijwel alleen op een driftig aangeslagen gitaar begeleidend, probeert hij de demonen in zijn hoofd te verdrijven. ‘Please don’t tell me when I’m dead’ (“Rooftops”), ‘leave what you don’t need to breathe / keep the words’ (“Trust”): er is geen woord Chinees bij. Geen verborgen boodschappen of poëtische schijnbewegingen, Gambles drukt je als het even kan met je neus op de – niet altijd even vrolijke – waarheid. Verlies, teleurstelling, alles wat het leven tot een eeuwigdurende herfst kan maken. Hoewel hij duidelijk in de traditie van Greenwich Village-barden als Bob Dylan staat (maar dan zonder de omfloerste, geheimzinnige teksten) of, recenter, van een jonge folkie als Jake Bugg, klinkt Gambles vele malen directer. Muzikaal is het allemaal zo basaal mogelijk, om de boodschap zo hard mogelijk te doen klinken. Pijnlijk eerlijke plaat.
mij=GMBLS / Konkurrent
4 reacties