Penance Soiree was een wereldplaat waar noise en psychedelica elkaar ontmoetten. The Icarus Line was in een klap de toekomst van de rock vol vuur, passie en gevaar. Maar ja, de band viel uit elkaar, gitarist Aaron North zette zijn woeste capriolen voort bij Nine Inch Nails en Trent Reznor wist zich met behulp van voormalig Icarus Line-bandleden live flink in de kijker te spelen. North is inmiddels al lang en breed bij Nine Inch Nails vertrokken en heeft met Jubilee zijn eigen project. Zijn voormalige partner in crime Joe Cardamone is nog steeds zanger bij The Icarus Line. Hij verafschuwde de ontwikkelingen in de rockmuziek. De man hekelt alle zogenaamde alternatieve figuren die eigenlijk de nieuwe corporate Motley Crue-dickheads zijn geworden. Hij analyseerde wat hij vond dat werkelijk ondergronds was en kwam uit bij The Stooges, Killing Joke, Swans en Monster Magnet ten tijde van Spine Of God. Daarbij onderstreepte hij de bouwstenen van wat ooit The Icarus Line was: nihilisme, hedonisme, wanhoop, geweldsverheerlijking, dysfuncionaliteit en vernietigingsdrang. Ziedaar, Slave Vows is geboren, een geniaal meesterwerk van persoonlijke frustaties. De zwartgalligheid en het cynisme zijn niet van de lucht. Elke klap, elke gitaareruptie, elk verstoord geluid is gevat in een ‘moodswing’ die refereert aan de jaren tachtig waar alternatief doemdenken op grote schaal zijn intrede deed. Cardamone wilde blijkbaar een apocalyptische plaat maken waaraan ontsnappen zinloos zou zijn. Als een nietsontziende Iggy Pop smeekt Cardamone om betere kunstuitingen zonder commercieel ego-denken. Deze zesde schijf opent met het elf-minuten tellende “Dark Circles”, een broeierig psychedelisch werkje vol modern ongemak. “Don’t Let Me Save Your Soul” is een ode aan The Stooges en The Doors. “Marathon Man” gaat dieper. Hier komt voor het eerst op deze schijf het smerige gitaargeluid van MC5 en Blue Cheer naar voren. Koppel dat dan weer aan het explosieve karakter van Jesus & The Mary Chain en de inmiddels op hol geslagen gekte van Cardamone en “Laying Down For The Man” is af. Wat ons rest zijn een paar wraakbeluste oerknallen in de vorm van efficiënt nihilisme die ik sinds “No Fun” van The Stooges en “Ghost Rider” van Suicide niet meer heb gehoord. Cardamone is er voor het eerst sinds 2004 in geslaagd structuur en gelaagdheid mee te geven aan intens zwartgallige oer-rock met een psychedelische rand. Kortom, The Icarus Line is terug op het allerhoogste niveau.
mij=Agitated
4 reacties