James Vincent McMorrow – Post Tropical

Storm was in de afsluitende woorden bij de recensie over James Vincent McMorrows 2011-debuutalbum Early In The Morning benieuwd ‘waarmee hij in de toekomst op de proppen zou komen’. Die toekomst liet een aantal jaren op zich wachten, maar de opvolger Post Tropical is nu verkrijgbaar. Als je de twee hoezen naast elkaar legt, dan is het mij al wel duidelijk: er is wat gebeurd in zijn leven. Was het debuut nog opgenomen in Ierland, getuige een landschapsfoto, Post Tropical is voorzien van een verder weinig opzienbarende tekening – al blijft dit een kwestie van smaak – van een tropisch strand. Het album schijnt dan ook in Mexico opgenomen te zijn, waar hij wederom grotendeels de instrumenten zelf heeft bespeeld. De folky sfeer is meer naar de achtergrond gedrukt en de elektronica heeft ruimte gekregen. De falsetstem van McMorrow is een aparte en deze wordt nog meer benadrukt. De productie en mix zijn bijna klinisch, alsof er over elke seconde is nagedacht. In tien liedjes met een totaallengte van ruim veertig minuten worden nieuwe wegen verkend, het maakt wat mij betreft Post Tropical niet de verwachte opvolger. Eigenlijk ben ik wel benieuwd hoe dit dadelijk op het podium klinkt, want de muziek lijkt me moeilijk te kopiëren naar het podium, ook met band. Bovendien lijkt me de locatie erg belangrijk, want publiek dat zijn snater open doet is dodelijk voor de sfeer. Want wat is het breekbaar. Meteen al in opener “Cavalier” gaat het diep je ziel in, de manier waarop hij ´remember my first love´ zingt. Het doet zeer, of je wilt of niet. Check ook eens de bijbehorende video. Hierna is in “The Lakes” is weinig te folken, maar James Blake zou het zo in zijn repertoire op kunnen nemen, al is veel gras wel voor Blake´s voeten weggemaaid. Vervolgens komt het schitterende “Red Dust” waar zijn stem een eigen vlucht neemt over de melodielijn heen – of beter gezegd over de melodielijnen heen,, want de lagen maken dat je niet meteen uitgeluisterd bent op dit album. Je moet er echt even voor gaan zitten. Zo kan ik dit hele stuk wel verder vervolgen, maar het belangrijkste is dat McMorrow terug is aan het muziekfront, misschien wat oude muziekvrienden zal verliezen en zeker weer nieuwe zal maken.

mij=Believe/Bertus