Tjonge, wat was Freedom een lastig album om me een oordeel over te vormen. SpiralArms is een zesmansformatie die ontstond rond zanger Tim Narducci (Systematic) en gitarist Craig Locicero (Forbidden). Dit is hun tweede full-length album en het is een album mudvol classic rock, sterk richting Soundgarden en Black Label Society leunend. Zo sterk dat het eigen gezicht ontbreekt. En da’s zonde, want er wordt erg goed gemusiceerd op dit album. Het is groezelig, rauw en tegelijkertijd zorgvuldig geproduceerd. Dit zijn mannen die weten wat ze doen. “Dropping Like Flies”, Drugs & Alcohol”, de verdienstelijke Sabbath-cover “Tomorrow’s Dream” (van Vol. 4), het is beschaafd beuken en ingehouden grommen, zonder daarmee aan kracht te verliezen. Jammer is wel dat toetsenist Brad Barth een groot deel van de tijd vrijwel niet te horen is. Wanneer hij even naar de voorgrond mag, zoals in “Hold Me To The Sky”, dan blijkt hij een smakelijk mopje Hammondorgel ten gehore te kunnen brengen. De overige instrumenten zijn op zich dik in orde, daar niet van, maar voor mij als verklaard liefhebber van het betere rocktoetsenwerk is dat toch een beetje jammer. Dat is echter een detail, want het zit razend goed in elkaar. En toch: dit is typisch zo’n cd waar het eigenlijk allemaal klopt, compositorisch, qua uitvoeringen en qua productie, maar waar ongrijpbare details het verschil maken. Vergelijkbare bands als Spiritual Beggars en Devil’s Train kregen mij wel te pakken, SpiralArms net niet. Maar vraag me niet waarom.
mij=Steamhammer / SPV
4 reacties