De verpakking is om van te watertanden. Naast een digipack en – uiteraard – een downloadmogelijkheid, wordt deze verzamelaar uitgebracht als een dubbel-LP en als een doos met maar liefst negen 7″-singles. Er schijnt maar liefst tien jaar aan deze tribute gewerkt te zijn. En dat snap ik wel, want het idee erachter is anders dan je zou verwachten. Niet zoals de Ramones ooit hun helden uit de jaren zestig eerden met de coverplaat Acid Eaters, maar omgekeerd. Dus in plaats van The Fuzztones die een eerbetoon brengen aan hun oude helden, zijn het die oude rockers die een groet brengen aan hun navolgers, The Fuzztones. Curieus idee, maar – het moet gezegd – jammer van de uitwerking. Want legendarische bands als The Pretty Things, The Monks, The Electric Prunes (nota bene hier geholpen door Arthur Lee), ? & The Mysterians en Vanilla Fudge zakken hier genadeloos door het ijs. En dat ligt niet per sé aan de kwaliteit van de nummers van The Fuzztones. De inmiddels ook bijna legendarische band rond Rudi Protrudi had beter verdiend. En dat geldt ook voor de nagedachtenis van deze bands. Want de suffe hardrock, uitgebluste psychedelica en rusthuis-rock ‘n’ roll die we hier horen helpt het geloof in fuzz niet bepaald verspreiden.
mij=Stag-O-Lee / Clearspot
4 reacties