Ik houd wel van collectieven. Van die samengeraapte hopen muzikanten uit verschillende windrichtingen en bands die vanuit een gezamenlijke drift spontaan een groter geheel vormen. Een puik Nederlands voorbeeld hiervan is Wooden Saints. Oorspronkelijk ontsproten aan het brein van Arjen de Bock en Viktor van Woudenberg is een grote kliek getalenteerde muzikanten samen gaan spelen wat resulteerde in een meer dan podiumvullende band. Met hun eerste cd I Know Why Your House Is On Fire oogstten ze al een boel positieve kritieken en de optredens waren een groot feestelijk gebeuren waarbij de podia meer dan eens bijna te klein waren om alle bandleden te herbergen. Toch ontspoorde het nergens. De som der delen was hier vele malen groten dan de individuele partjes en iedereen ervoer dat als pure synergie. Op hun tweede cd You Were The One Who Volunteered klinkt de band alleen maar hechter. En de liedjes zijn ook nog eens van een hoger niveau. In het openingsliedje “What If The Parachute Won’t Hold” toont (Orlando)-zangeres Tessa Douwstra aan dat ze best de rol van Nederlandse Feist op zich zou kunnen nemen, terwijl de band een prettige knipoog naar Arcade Fire doet. Ik word er elke draaibeurt weer aangenaam door verrast. In plaats van deze troef constant uit te spelen zwiert de band echter van zanger naar zanger, naar zangeres, en samenzang om te laten horen dat er nog veel meer in hun vat met indie zit dat echt niet mag verzuren. Dat zou met gemak kunnen resulteren in een potpourri aan kakofonie, maar het collectief raakt wonderbaarlijk genoeg nergens uit balans. Ze ontroeren in “Daydreamer”, vullen me met vreugde in “Alpha Bravo Charlie Disco” en als ze in “Let’s Skip The Poetry” zingen ‘is there room for one more encore?’, dan mompel ik in mezelf: ‘zoveel als jullie maar willen!’ Van dit soort fraaie geraffineerde, eigenzinnige popsongs krijg ik niet snel genoeg.
mij=Silence Du Monde / Rough Trade
4 reacties