De blikvangers in Benedictum zijn zangeres/schreeuwlelijk par excellence Veronica Freeman en gitarist Pete Wells. De posities van drummer en bassist zijn nogal eens aan verandering onderhevig. Ook bij het nieuwe album Obey is er een nieuwe ritmesectie. John Pilson (ex-Dokken, Lynch Mob) heeft zich er weer tegenaan bemoeid, maar John Herrera was de man achter de knoppen en die is er prima in geslaagd het geluid van Benedictum op cd te krijgen zonder meteen maar alles vol open te zetten. Na de – onterecht – matige ontvangst van voorganger Dominion zijn ze muzikaal weer teruggegaan naar eighties powermetal die met enige regelmaat aan de vroege Savatage doet denken, of opvallend genoeg aan Europese metal uit de hoek van Accept en aanverwanten. Twee keer is er vocale bijstand ingeroepen: A Sound Of Thunder-zangeres Nina Osegueda op “Thornz” (nadat Freeman eerder meezong bij A Sound Of Thunder) en Tony Martin (ex-Black Sabbath) op de ballad “Cry”. Niet dat Freeman zo’n moeite heeft om het alleen af te kunnen. Integendeel, ze is een van de meest veelzijdige metalzangeressen die ik ken, met zowel ruig gebrul als zuivere zang in haar arsenaal. “Crossing Over” is een goed voorbeeld van haar kwaliteiten. Jammer genoeg is het materiaal niet altijd even overtuigend. Het eerder genoemde “Cry” voelt echt als ‘de verplichte ballad’ en zo zijn er nog wat meer tracks waar je het gevoel krijgt dat er meer uitgehaald had kunnen worden. Het is dat ze Freeman nog als pluspunt hebben, want anders was het een van de vele bands in een bijna vergeten genre geweest. Ja, de muzikanten zijn beter dan gemiddeld, het materiaal is dat te vaak niet. Eerlijk gezegd had ik meer verwacht na Dominion. Desondanks raad ik u aan te blijven luisteren. Er wordt namelijk afgesloten met twee van de betere tracks, het van een Saxonachtige riff voorziene “Apex Nation” en het langste nummer, “Retrograde”.
mij=Frontiers / Rough Trade
4 reacties