Het Nijmeegse Black Bottle Riot maakt bluesy, swingende rock. Op hun eigen site vergelijken ze zich met Thin Lizzy, maar dat volg ik niet helemaal. Ongetwijfeld zullen die tot hun invloeden horen, maar op dit album klinkt meer blues en Americana door. Het zit in de hoek van Tom Petty en of een bluesier White Denim, met zo nu en uitstapjes richting southern rock of ZZ Top-boogie. Thin Lizzy is dus ver weg, maar Soul In Exile is nog altijd een hele fijne plaat geworden. Vooral de uitvoeringen zijn om te smullen. Goede instrumentatie, perfect in balans en goed geproduceerd door de band zelf, samen met Sven Lens. Daarbij is het een goede keuze geweest om weinig overdubs toe te passen. Het heeft de drive en de kleine oneffenheden behouden die muziek als deze zijn energie geeft. Het materiaal is compositorisch prima, zonder echte uitschieters. Het zijn op Soul In Exile juist die uitvoeringen die het verschil maken. Deze mannen weten wat ze kunnen en zijn er in geslaagd dat ook op cd te vangen. Een mooi voorbeeld is zanger Simon Snel: hij is geen Ronnie James Dio, maar hij weet het materiaal te dragen en gooit er in “Tried & True” zelfs Anthony Kiedis-achtige rapzang tegenaan. Dat nummer heeft ook het lekkerste gitaarwerk van de hele plaat trouwens, en is daarmee mijn favoriete track. “Backseat Boogie” krijgt extra punten voor het gitaar/harmonicaduel. Soul In Exile is een plaat om trots op te zijn.
mij=Suburban
4 reacties