Na een hele reeks albums waarbij je de tel na zeventien jaar kwijtraakt, lijkt Damien Jurado definitief afscheid genomen te hebben van het singer-songwriterswereldje. Hij gaat steeds meer voor een bandgeluid waarin de nummers met het nodige aan instrumentarium worden opgedirkt. Het ruikt nog steeds naar Neil Young, maar ook naar Pink Floyd zoals ze aan het begin van de zeventiger jaren klonken. Brothers And Sisters Of The Eternal Son zet de zegetocht voort van het in 2012 verschenen Maraqopa. Een album dat ook binnen de File Under-geledingen in de jaarlijstjes aftrek vond. Dit gaat met deze opvolger zeker weer gebeuren, want het is een intrigerend album geworden waar Jurado verder op zoek is naar zichzelf. Dit alles weer onder leiding van producer Richard Swift (The Shins). Brothers And Sisters Of The Eternal Son kent prachtige lagen: orgeltjes, een koor, of het wordt juist klein gehouden met de gitaar zoals in “Silver Joy”. De donkere stem van Jurado klinkt mede door een lichte echo die erover heen is gezet alsof hij je vanuit de hemel toezingt, maar net als je na vier songs weg begint te dromen word je er met Jurado’s vervormde stem weer bij gehaald in “Jericho Road” inclusief een hoog stembereik met een stukje geleend uit “Child Of Time”. Tien liedjes kent de schijf met een totaallengte van net geen 35 minuten. Het zijn dus korte songs, maar ze hebben alles in zich hebben om op het podium verder opgerekt te worden. Op plaat houdt Jurado het echter beknopt en dat is een goede keuze. Aan het eind blijf je met open mond nagenieten. Als dit niet de zwaar verdiende definitieve doorbraak wordt dan breekt mijn klomp. En mocht je er geen genoeg van krijgen – en ik zou het niet laten als je dan toch dit album aanschaft – dan is er een luxe versie met een extra schijf waarop vrouwenkoortjes (Sisters Of The Eternal Son) hun kunnen laten horen.
mij=Secretly Canadian/Konkurrent
4 reacties