Vals zingen is een kunst die maar door enkelen beheerst wordt. Dat klinkt tegenstrijdig en dat is het natuurlijk ook, want eigenlijk is vals zingen natuurlijk ten allen tijde verboden. Toch weten sommigen in hun valsheid te ontroeren, raken of overtuigen. Voorbeelden van toegestane valsszingers zijn ondermeer Neil Young, Nick Cave en Gram Parsons. Een dissonant die ik liever nooit meer hoor zingen is bijvoorbeeld Lucky Fonz lll. Hij zingt zo hemeltergend vals, dat is gewoon niet leuk meer. De Amsterdammer maar al geruime tijd in New York wonende Felix van Cleeff is ook niet erg toonvast. Mijn wederhelft vroeg zelfs bijna smekend of ik wat anders op wilde zetten. Toch heb ik keurig tot het einde geluisterd, maar eerlijk gezegd viel het me niet mee. Want Van Cleeff zingt inderdaad VALS. En dat is jammer. De nummers op zijn tweede cd The Crimson Sea zijn eigenlijk best mooi. Negen donkere maar sfeervolle songs, vaak mooi opgeluisterd met strijkers en piano. Ter contrast staan daar een aantal indierockers tegenover. Niks mis mee, ware het niet dat Van Cleeff ze zingt. Zijn onvaste stem verpest de liedjes. Een gedragen nummer als “Sometimes A Man” had heel mooi kunnen zijn maar Van Cleeff zingt zo tenenkrommend uit de toon en maakt het zo bijna niet om aan te horen. Of titelnummer “The Crimson Sea”, een goed indierockliedje maar zowat ondraaglijk door het zeurende gekweel van Van Cleeff. Mijn advies zou dan ook zijn: ga vooral door met liedjes schrijven, want dat kun je, maar zing ze alsjeblieft niet zelf, Felix! Maar goed, ik ben dan ook een groot liefhebber van liedjes met mooie melodieën en harmonieën, misschien had een File Under collega van mij wel een heel andere mening over The Crimson Sea gehad en is het gewoon domme pech dat deze cd op mijn stapeltje recensiecd’s terechtgekomen is.
mij=Eigen Beheer
Ik vind het valse nog wel meevallen. Ware het niet dat deze jongen een vervelend stemgeluid heeft. Giet er wat meer whiskey in, dat zou wel helpen. De muziek kan ik wel waarderen.