Sommige stemmen doen het altijd goed bij me. Zangeressen die als Laura Veirs klinken bijvoorbeeld. Hospitality heeft met de lieve Amber Papini zo iemand in huis. De gelijkenis is zo sterk dat ik even hoopte dat Veirs een verbazingwekkend enthousiast klinkend zij-project was begonnen. Niet getreurd. Hospitality heeft duidelijk de frisheid van een jonge band. Alles aan het tweede album van dit Brooklynse drietal is stijlvol. Zo heeft de hoes de esthetiek van New Order. Ook de glossy productie is duidelijk beïnvloed door de eighties, overigens zonder kil te worden. Here We Go Magic lukte zoiets op A Different Ship eerder ook al prima. De melodieën en grooves strekken zich op Trouble gelukkig over meerdere decennia uit. Hoogtepunt “Last Words” vat de plaat in zes hypnotiserende minuten samen. Is het synthpop? Is het krautrock? Of is het een eenentwintigste-eeuwse update van Belle & Sebastians “Sleep The Clock Around”, maar dan met betere vocalen? Dat soort vragen zijn eigenlijk overbodig, laat Papini het maar gewoon zingen. De liedjes van Hospitality stemmen stuk voor stuk vrolijk.
mij=Fire
Blaudzun mag in de eindejaars-OOR de album top 10 van commentaar voorzien, maar besluit met zijn eigen favoriet Hospitality’s Trouble. ‘Echt iedereen heeft die plaat over het hoofd gezien in Nederland’ (o.i.d.)
Iemand moet hem op File Under wijzen, we zijn altijd lief voor hem geweest toch?… 😉