Waarom weet ik eigenlijk niet, maar Katadreuffe is ‘n Jesus Lizard en Shellac ineen. In interviews en onderonsjes met zowel David Yow als Steve Albini gingen beide heren altijd vol voor de complete overgave, de nietsontziende intentie, een overslaande hartslag, de tomeloze woede en agressie en een destructief karakter. Maar, beide heren waren ook voortdurend op zoek naar de meest minimale middelen om al het bovenstaande te bereiken. Je kunt je verhaal aandikken met geluidsmuren, met schizofrene gitaarpartijen, met ijzeren overstuurde gitaren spelen of met onnavolgbare breaks aankomen. Katadreuffe doet het laatste. En beukt gestaag door met redelijk monotone vocalen. Pas als Katadreuffe zoveel mogelijk tierelantijnen loslaat en helemaal uitgaat van de kracht van een paar muzikanten, dan pas komen de echte spanningsbogen per song te voorschijn. Dan pas kun je een publiek in verwondering achterlaten. Tot nu toe past debuutplaat Malconfort goed in het oeuvre van een band als Liars of een niet-uitputtende No Means No. Het Amsterdamse Katadreuffe, vernoemd naar een Borderwijk-personage in Karakter, is volop in ontwikkeling, zullen we maar zeggen.
mij=Narrominded/Subroutine
4 reacties