Als schrijver en onderdaan op dit log ben ik voor fysieke cd’s overgeleverd aan wat me door ons opperhoofd wordt toegestuurd. Zijn motto is: heb je het debuutalbum gedaan dan mag je de opvolger ook doen. En zo krijg ik Total Exposure van het Argentijnse Las Kellies voor mijn kiezen. Eerlijk is eerlijk: de vlag ging hier niet uit. Het debuut was er toch een van het ene oor in en het andere weer uit en wie ben ik om een cd af te zeiken. Waarna de cd uiteraard nooit meer uit de kast is gehaald. Sterker nog, deze ligt nu in de bak ‘wie het wil hebben, die neemt het maar mee’. Maar Total Exposure dus. Verwacht je niets, dan valt het kennelijk allemaal best mee. De dames grossieren in dub-invloeden, zoals Warpaint dat tegenwoordig ook doet. Las Kellies is echter vooral sterk als ze samen het woord voeren, al dan niet beurtelings. Ik moet hierbij aan Blondie en aan de B52’s denken, en daar is niets mis mee. Vooral als de dub achterwege blijft – maar dat is uiteraard een kwestie van smaak – en meer een catchy ritme gezocht wordt zoals we dat kennen van het The Ting Tings-debuut, dan kan me dit best bekoren. Luister bijvoorbeeld eens naar “Hit Me Once”. Mislukkelingen staan er helaas ook op, voornamelijk als er gastzangers opduiken, zoals Dennis Bovell in “Jealously”. Deze gangstarap is door de tijd ingehaald en zou verboden moeten worden.
mij=Fire
4 reacties