Ken je de elpee van Ray Manzarek waarop hij de “Carmina Burana” van Orff bewerkt? Nee? Moet je eens beluisteren dan! En vergeet dan de te aanwezige madrigalen. Beluister het als een instrumentaal album. Carl Orff deed tenslotte ook maar wat. Op basis van de bekende madrigalenstructuur vulde hij een muzikaal bombastisch theater aan dat naar alle waarschijnlijkheid veel te zwaarmoedig en onheilspellend voor die tijd was. Komen we bij het Italiaanse Sospetto. Barry Adamson zou jaloers zijn. Want het onheilspellende karakter en het gedweep met kleine broeierige thema’s in rondo’s uitgevoerd met klavecimbel en orgel zijn als een Manfred Hubler die met zijn gitzwarte eurofusionfunk voor B-films de wereld van progrock opschudde. Bands als Focus en Pythagoras (onlangs heropgericht!) pielden maar een slag in de rondte. Booker T. en Dr. John leerden hen hoe funk, fusion en progrock niet veel van elkaar hoefden te verschillen. Dat wij nu associaties hebben met slechte actie- en horrorfilms en vooral veel Duitse harige softporno, dat zegt meer over ons en hoe wij terugkijken op de jaren zeventig van de vorige eeuw. Het zit ook niet in onze aard om teveel pompeus gedoe met engelenzang, koortjes, poeha en tierelantijnen mooi te vinden. Liever schilderen we dat af als barok, als edelkitsch die in Florence thuishoort. Een band als Air trekken we nog net omdat we het boertige karakter van de vierkwartsmaat snappen. Sospetto herbergt pure funkparels waar Ronald Snijders alleen maar met goedkeuring naar kan luisteren. Beste voorbeeld? “Nessuna Fuga” is een floorfiller van de hoogste categorie! Mooi toch, en dan krijg je er nog een gratis psychedelische film op dvd bij! Kom maar door met die vloeistofdia’s.
mij=Cineploit
4 reacties