Exploito is de term – een genre kun je het nauwelijks noemen. Ik stel me er een dikke platenbaas bij voor, ergens in de tweede helft van de jaren zestig: driedelig pak, stropdas, sigaar in z’n gezicht, zonder smaak, maar met geld en een vaag idee wat de jeugd wil horen. Hij roept een groep sessiemuzikanten bij elkaar, laat ze luisteren naar de nieuwste platen van The Jimi Hendrix Experience, Cream, Vanilla Fudge, The Doors en Blue Cheer en zet ze dan bij elkaar in een studio. Uit de opgenomen jams worden vervolgens deze twee platen samengesteld. De drummer doet z’n best, de gitarist lijkt er soms zelfs lol in te hebben en wanneer er een bekend nummer wordt gespeeld, probeert de zanger zich de teksten te herinneren. Met wisselend succes. Zo heet het product dat onder de naam The Firebirds – de muzikanten krijgen geen credits – wordt uitgebracht weliswaar Light My Fire, maar horen we niet meer dan een fragment van deze klassieker en heet een andere track gemakshalve maar “Free Bass”. Rauwe fuzz-gedreven psychedelica als je het netjes wil omschrijven, amusante rotzooi als je eerlijk bent. Alleen die hoezen, daar betrappen we de platenbaas zowaar op enige smaak.
mij=Gear Fab / Clearspot
4 reacties